دچــآر باید بود..
گیرم که هم نیابم، شادم به جستجویش!
تو قبول داری گذشته که شامل دیروز هم می شود در واقع پایان یافته است ؟ اگر جایی اثری از آن باقی مانده باشد ، فقط به صورت جسمی خشک و بی روح می تواند باشد و نمی شود هیچ کلمه ای به آن نسبت داد.
در حقیقت ما الان چیزی درباره انقلاب و سال های قبل از آن نمی دانیم . همه سند ها و گزارش ها یا تحریف شده و یا نابود شده ، همه کتاب ها باز نویسی شده ، تصاویر دوباره نقاشی شده ، ساختمان ها ، خیابان ها ، مجسمه ها تغییر نام پیدا کرده اند و همه تاریخ ها عوض شده اند و این جریان روز به روز و دقیقه به دقیقه ادامه دارد . تاریخ متوقف شده . تنها چیزی که وجود دارد ، زمان حال است..این حال پایان ناپذیر..
1984 / جورج اورول / ترجمه : صالح حسینی
ازخیابانی گذشتم
دختری مرا می پایید
فکر کردم که تویی
کمی ایستادم ..
ازکنار کتابخانه ای هم گذشتم
دیوان شعری سر راهم آمد
برگشتم و دربرگ برگ آن نگریستم .
باران بارید
قطره ای روی رخسارم افتاد
فکرکردم که تویی
بیرون آمدم
و چتر چتر زیر باران تو
از خود بیخود شدم .
{ دلاور قره داغی }
شاید تو به اینی که می گویم اعتقاد نداشته باشی
اما وجود دارند مردمانی که زندگی شان
با کمترین تنش و آشفتگی می گذرد
آنها خوب می پوشند
خوب می خوابند
آنها به زندگی ساده خانوادگی شان خرسندند
غم و اندوه زندگی آنها را مختل نمی کند و غالبا احساس خوبی دارند
وقتی مرگشان فرا رسد ، به مرگی آسان می میرند
معمولا در خواب..
شما ممکن است باور نکنید این را
اما مردمانی اینگونه زندگی می کنند
اما من یکی از آنها نیستم
من حتی به آنها نزدیک هم نیستم
آن ها کجایند
ومن کجا...
{ چارلز بوکوفسکى }
سعدی اگر عاشقی ، میل وصالت چراست ؟
هر که دل دوست جست ، مصلحت خود نخواست...
{ سعدی }
+راه نمیداد..راه ندادنشم دوست داشتم..
+لانتوری و مغالطه ی انگیزه و انگیخته..
شبا تنها میرم کنار رودخونه ، زیر یه درخت بید مجنون، روی چمنا دراز میکشم، دستامو میذارم زیر سرمو به جریان آب و آسمون و ستاره ها نگاه میکنم .. رادیو چهرازی گوش میدم و به زیبائیت فکر میکنم..
هوشمندی ، هنر توجه ، بررسی و پرداخت همیشگی به مسائل اجتماعی و... است ، بدون تاثیر گرفتن از اتفاقات و هیجانات عمومی...
"جرج اورول" در کتاب 1984 گفته بود رسانه ما را میبیند و میشنود و به اجبار کنترلمان میکند تا آنچه را که میخواهد انجام دهیم . نیل پستمن اما که عمری را در روشنگری تاثیرات مخرب رسانه صرف کرده میگوید نباید به خود ببالیم که کابوس دیکتاتوری 1984 محقق نشده است حالا کار به جایی رسیده که ما خود به سمت مبهوت شدن رسانه ای میرویم !
هنر در نگاه من ، مانند یک سیستم خطر هشدار از راه دور است و به فرهنگ مستقر امروز میگوید که قرار است در آینده چه بر سر آن آید..
+مارشال مک لوهان
اینکه هرکی رو میبینی یه لحظه دنبال چهره ی اون میگردی اسمش چی میشه..
+لطفا این کتاب را بکارید / ریچارد براتیگان
این فرایند جالبى است که همه ما در مورد کسى که با ما مخالف است اعمال مى کنیم:
اول ، فرض جهالت : یعنى مى گوییم یارو نمى داند، اطلاعات کافى ندارد، خبر ندارد
و بعد سعى مى کنیم با دادن اطلاعات و آموزش طرف را توجیه کنیم، قضیه را
حالیش کنیم و خلاصه کلام با خودمان موافقش کنیم. ولى اگر موافق نشد؟
قدم بعدى فرض حماقت. یعنى فرض مى کنیم یارو نمى فهمد، خر است، شعور ندارد، عقلش نمى رسد و به عبارت مؤدبانه ظرفیت عقلى درک چیزى را که ما به آن رسیده ایم ندارد.
اگر یارو را خر فرض نکردیم و با آموزش هم با ما همراه نشد چى؟
قدم آخر فرض شرارت. مى گوییم یارو قصد بد دارد، دشمنى مى کند و مى خواهد حال ما را بگیرد. عبارت جورج بوش درباره محورهاى شرارت را شاید هنوز به یاد داشته باشید!عقیده ما مدلى است که از واقعیت داریم و وقتى مدل ما با مدل یک نفر دیگر از همان واقعیت فرق مى کند این کارى را که در بالا گفته شد با او مى کنیم یعنى اول نادان بعد نفهم و دست آخر هم دشمن فرض مى کنیمش.طبیعى است که عین همین کار را دیگران هم با ما بکنند وقتى ما را در اشتباه مى پندارند.
+ علی سخاوتی
سر و زر و دل و جانم فدای آن یاری
که حق صحبت مهر و وفا نگه دارد..
{ حافظ }
اگه تو راه درست زندگی کنیم ، هرکاری که انجام بدیم میشه یه اثر هنری...
حتی شلواری که میپوشیم یا فقط جوری که تختمون رو درست میکنیم
این مشکل همه ی دنیاست..سعی نمیکنیم روی هرچیزی که انجام میدیم خلاق باشیم .
Six.Feet.Under.S02E11
Claire: If we live our lives the right way, then every single thing we do becomes a work of art.
اگه نوشتن رو تجربه کرده باشید احتمالا حداقل یکبار ، با مشکل انتخاب بین " کسره یا ـــه " دست و پنجه نرم کردید ! راهنمای زیر احتمالا میتونه تا حد زیادی در حل این مشکل و خطای نگارشی موثر باشه...
بیا کز دیده جیـحونی بسازیم بیا تا سینه ، پرخونـی بسازیم
فریدون عزیز از دست ما رفت بیا از نو فریدونــی بسازیم..
{ بابا طاهر }
حکومت های تمامیت خواه، برای جلوگیری از افشاگری نخبگان، غیر از حذف آنها از صحنه ی روزگار، و غیر از محکوم و زندانی کردن آنها شیوه های دیگر هم داشته اند. یکی از این شیوه ها گوشه گیر کردن نخبگان است در این مورد حکومت، تا اندازه ای فشار بر فرد وارد می کنند تا او به این نتیجه برسد که عنصری بدون معناست.
نخبه یک انسان است. او در درجه اول به نیازهای اولیه احتیاج دارد، خوراک، پوشاک و مسکن کمترین نیازهای انسانند! درواقع نخبه در احتیاج بدین نیازها با بقیه مردم هیچ تفاوتی ندارد، توتالیترها این حقیقت را می دانند پس تمرکز خود را بر نیازهای اولیه این قشر می گذارند تا دیگران نیز بدون آگاهی و با اذهانی خالی و تاییدکننده ی ایدئولوژی غالب باقی بمانند، تا حاکمیت، در مسیر پیش گرفته اش متهورتر شود!
در حکومت تمامیت خواه، یک ایدئولوژی غالب بواسطه ی شخصی که در صدر حکومت قرار دارد حاکمیت می کند نخبه و دگراندیش در این فضا چون در محدوده ی ایدئولوژی قرار نمی گیرد از جانب طرف قدرت، باید هیچ پنداشته شود یعنی او یا باید به تبعیت بی چون و چرا دربیاید یا "هیچ" شود!
اما چگونه یک نخبه که ترازوی نقد را همیشه همراه دارد به هیچ مبدل می شود؟ گام اول، این است که نیازهای اولیه زندگی انسانی از او دریغ شود تا به ذهن دورپروازش، توان اوج گرفتن را از یاد ببرد. یعنی او که تحصیلات دانشگاهی دارد، او که سالها تجربه و تخصص در زمینه های مختلف کسب کرده است به گوشه ای رانده شود آنقدر که عذاب بی مصرف بودن به سراغش بیاید!
نخبه، در ذیل حاکمیت تمامیت خواهانه، مثل زباله نگریسته می شود، عزت و احترام از او گرفته می شود، کار به او داده نمی شود و اساسا تلاش های او برای کسب شغل معمولا با دری بسته مواجه می شود که روی آن نوشته شده است "شما از ما نیستید پس گورتان را گم کنید"!
کسی که شغل، مسکن، خوراک و پوشاک مناسب نداشته باشد دیگر چه فرصت و انگیزه ای می تواند برای نقد و واکنش بر علیه جهل و حماقت و مبارزه مدنی در مقابل ظلم داشته باشد؟ کسی که برای تهیه وعده ی غذایی اش دچار مشکل معیشتی است چگونه می تواند بیش از معیشت به سوژه ها و ابژه های جامعه اش توجه کند؟ کسی که به دلیل ناتوانی منابع مالی قادر به ازدواج نیست نیازهای عاطفی و جنسی اش را چگونه می تواند برطرف کند؟
او احتمالا در تنهایی، خودش را تفاله ای فرض می کند که با تمام تحصیلات و تخصص، قادر به تامین کوچک ترین نیازهای زندگی اش نیست، حالا هی بیایم از طرف ژان پل سارتر بگوییم که نخبه و یا به نوعی روشنفکر وظیفه تغییر جامعه را دارد و باید از خود برای جامعه بگذرد اما احتمالا سارتر از سر شکم سیری این حرف را زده است چون کسی که گرسنگی، نان هر روزه اش باشد نمی تواند بحث آزادی، عدالت اجتماعی و درونی کردن تساهل در جامعه را پیش بکشد!
نخبه در حکومت تمامیت خواه به هیچ مبدل می شود چون او را از خودش می گیرند، و او به مرور با ابزار رسانه های حکومت، از طرف مردم نیز شاید ضداجتماعی تعریف می شود که می خواهد نظم جامعه را به هم بزند و بی امنی را بجای امنیت همراه بیاورد!
او فردی ژولیده، عصبی، و افسرده می شود که گذر عمرش را می بیند و نقادی اش به فحاشی تنزل پیدا می کند، اینجاست که "هیچ" تنها نام اوست و بی شک "هیچ" تنها نام جامعه ای که در آن زیست می کند.
+انصار امینی
مرا ، آتش صدا کن تا بسوزانم سراپایت
مرا باران صلا ده تا ببارم بر عطش هایت
مرا اندوه بشناس و کمک کن تا بیامیزم
مثال سرنوشتم با سرشت چشم زیبایت
مرا روی بدان و یاری ام کن تا در آویزم
به شوق جذبه وارت تا فرو ریزم به دریایت
کمک کن یک شبح باشم مه آلود و گم اندرگم
کنار سایه ی قندیل ها در غار رؤیایت
خیالی ، وعده ای ،وهمی ، امیدی ،مژده ای ،یادی
به هر نامه که خوش داری تو ، بارم ده به دنیایت
اگر باید زنی همچون زنان قصه ها باشی
نه عذرا را دوستت دارم نه شیرین و نه لیلایت
که من با پاکبازی های ویس و شور رودابه
خوشت می دارم و دیوانگی های زلیخایت
اگر در من هنوز آلایشی از مار می بینی
کمک کن تا از این پیروزتر باشم در اغوایت
کمک کن مثل ابلیسی که آتشوار می تازد
شبیخون آورم یک روز یا یک شب به پروایت
کمک کن تا به دستی سیب و دستی خوشه ی گندم
رسیدن را و چیدن را بیاموزم به حوایت
مرا آن نیمه ی دیگر بدان آن روح سرگردان
که کامل می شود با نیمه ی خود ، روح تنهایت
{ حسین منزوی }
