نظامی در مخزن الاسرار سروده: "هرچه در این پرده نشانت دهند..گر نپسندی به از آنت دهند"
حرفش حداقل در ساحت ِ اندیشه درست به نظر میرسه.
دچــآر باید بود..
گیرم که هم نیابم، شادم به جستجویش!
نگاهی به گذشته داشتن و تحت تاثیر آخرین اتفاق و وضعیت نبودن کار آسانی نیست و بدون توجه دائمی بسیار کم اتفاق می افتد. وقتی این حرف تکراری را لمس کردم که برای آدمهای مختلف کامنت های بلند مینوشتم و سوالاتی میپرسیدم و جالب بود که بیشتر آن ها فقط به حرفها و سوالاتی که در انتهای متن نوشته شده بود جواب میدادند!
همینطور بیشتر آدمها برای انتخاب شکل رفتار کردن با تو پیشینه ای که از تو در ذهن دارند را به صورت یک پکیج کامل در نظر نمیگیرند و مطابق با آخرین کاری که انجام داده ای با تو برخورد میکنند. برای امتحان این موضوع کافی ست به کسی بعد از ده جمله ی خوشایند یک جمله ناخوشایند بگویید و تماشا کنید که چگونه احساس مثبتش نسبت به شما خراب میشود. مهم نیست ده جمله ی اولتان تا چه اندازه خوب اند، آنها تنها به جمله ی آخرتان خیره می مانند.
رها شدن از احساس اولیه که (بعد از مواجه شدن با آخرین برخورد) به آدم دست میدهد و امکان درست دیدن و شنیدن یا دوباره خواندن و توجه به جزئیات و قیدهایی که بار اول درست به چشم نیامده اند و همینطور تماشا کردن و در نظر گرفتن حال و گذشته (و حتی آینده مشترک پیش رو) به صورت یک بسته کامل (نه جز به جز ) کار آسانی نیست و مراقبت همیشگی میطلبد.
فرض کنید یک رستوران خوش نام در شهرتان وجود دارد. یکی از دوستانتان شبی برای خوردن شام به آنجا میرود و درست بعد از بیرون آمدن از آنجا حالش بد و راهی بیمارستان میشود. شما این خبر را شنیده اید و روز بعد از آن خیابان رد میشوید. اگر بخواهید نهار بخورید به آنجا میروید؟
یا تصور کنید قرار است یک تلفن همراه بخرید. بعد از پرس و جوی فراوان و زیر و رو کردن سایت های مختلف و خواندن نقدها و کامنت ها با اطمینان نسبی یک گزینه را در نظر میگیرید و بعد به یک فروشگاه میروید تا خریدتان را انجام دهید. زمانی که منتظر رسیدن نوبتتان هستید با یکی دیگر از مشتری ها راجع به انتخابتان حرف میزنید. احتمالا یک تجربه تلخ از آن برند و بدگویی های همان یک نفر کافی نیست که شما از بیخ و بن به انتخابتان شک کنید؟
کارکرد ذهن در ارزش دادن به جدیدترین اطلاعات و پر رنگ کردن آخرین احساسات و تاثیر تمام این ها بر روی تصمیمات ما شگفت انگیز است. و خب در بسیاری از موارد گمراه کننده.
انگار بعضی واژه ها یا ترکیب ها در ذهن ما به شکلی از معنای اصلیشون فاصله گرفتند. مثلا ناراحت. ناراحت باید قاعدتا به معنی راحت نبودن با کسی یا راحت نبودن در موقعیتی باشه ولی یکجورهایی معنای دلخوری یا نشون دادن حال بد رو گرفته. در حالیکه کاملا ممکنه کسی حالش بد نباشه اما احساس ناراحتی کنه.
البته اگه بهتر نگاه کنی، آدمها اگه متوجهش هم نباشند دارند از معنای ذاتیش استفاده میکنند. وقتی کسی بگه ازت ناراحتم در واقع داره میگه تو کاری کردی که احساس راحت بودنم رو از دست بدم.
این روزا خیلی چیزا ناراحتم میکنه. دلخورم نمیکنه، اذیتم نمیکنه...فقط باعث میشه دیگه احساس راحتی نکنم. فکر نمیکنم این یه تغییر بیرونی باشه، احساس میکنم یه اتفاق که نه..یه روند تدریجی ِ همیشگی ِ غیرقابل توقف درون خودمه.
اکثر آدمها ناراحتم میکنند، هرکلمه ای که ازشون میشنوم ناراحتم میکنه، موقعیت های تکراری ناراحتم میکنند، بیشتر متن ها یا بهتر بگم محتواها ناراحتم میکند، همینطور شرایط و آداب و رسوم و قراردادها و مقررات.
احساس کسی رو دارم که لباس بنجل تنش کرده، داره غذای بنجل میخوره و از همه مهمتر در جریانه که قراره در یه محیط بنجل زندگی کنه.
نگاهم به آدمها و ارتباطات و موقعیت ها و سنت ها و قوانین و محتواهای ِ معاصر ِ حاضر در محیط همینه. ناراحتم.
درک یه سری بحث‌ها برای یه عده‌ای بالاتر از ظرفیت وجودی شونه. همون توی دلمون بگیم "من چی می‌گم تو چی می‌گی" قشنگ ترین حسن ختامه!
آموزش عالی در ایران شبیه شرکت های هرمی کار میکند. آنچه در این مجموعه بدست می آورید تقریبا تنها به درد عرضه دوباره در همین مجموعه به اعضای جدید میخورد.
صحبت از عشق برای اغیار، شبیه حرف زدن از نسیم است. نهایت چیزی که میتوانی نشان شان دهی تکان خوردن یک پرده است.
درست نمیدانم کی و کجا اما یک زمانی دیگر پذیرفتم که آدم بامزه ای نیستم..در نتیجه؟ دست از شوخی کردن با آدمها و موقعیت های اطرافم برداشتم. و خب نه تنها این شوخی نکردن و تیکه نینداختن و بامزه بازی در آوردن های من به هیچ جای دنیا برنخورد که به نظرم، هم خودم و هم دیگران با کلماتی کمتر زندگی آسوده تری در پیش گرفتیم.
جدا از طنز موقعیت، فکر میکنم بهترین و خلاقانه ترین شوخی های تکرار شونده هم تاریخ مصرفی دارند چه برسد به این تیکه کلام های نازل سریال های تلویزیونی ایران و خوش مزه بازی های اینستاگرامی که دور و برمان را گرفته. دارم از جملاتی شبیه "پلیس فتا حواسش به همه چیز هست" حرف میزنم... آن عبارت های تاریخ گذشته که شاید از همان اول هم خیلی بامزه نبودند و نیستند دیگر قطعاً!
شوخی کردن یا طنز نوشتن وقتی آن شیرینی ذاتی در وجودت نباشد چیزی شبیه آواز خواندن شهرام شب پره یا گرداندن الاغ توسط علیرضا خمسه دور استودیو خندوانه است. بله. شاید خودمان هیچوقت متوجه اش نشویم اما..همین قدر فضاحت بار.
در نوشته ی قبلی در مورد انتخاب عنوان حرف زدم. میخواستم راجع به مهارت کامنت نویسی و چرایی سخت بودن جواب به کامنت ها هم بنویسم اما قبل از من شاهین کلانتری بیشتر حرفها را زده و من همانها را نقل میکنم.
اگر
برای خودتان و نویسنده ی یک وبلاگ احترام قائل هستید یا کامنت نگذارید یا سعی کنید این موارد
را به مرور و با تمرین (و با توجه به اینکه پیشرفت یک روند تدریجی ست)
رعایت کنید. منظورم این است که نگذارید خواندن این نکات و کمال گرایی باعث
شود که دیگر هیچ کجا و هیچ وقت نظر ندهید. بیش تر اوقات میتوان به
سادگی تفاوت کسی که در حال حاضر در کاری خوب نیست اما اهمیت میدهد و برایش
تلاش میکند را با کسی که به بد یا سرسری بودنش بی اعتناست، فهمید.
چند جملهٔ پراکنده در اهمیت کامنت نویسی:
۱
کامنت: نوعی از نویسندگی دیجیتال که میتواند مهم و مؤثر باشد.
۲
با کامنت گذاشتن برای محتوای موردعلاقه‌مان، از محتواهای مفیدی را که در اینترنت می‌بینیم حمایت میکنیم و از این منظر می‌توانیم در توسعهٔ کیفیت محتوای دیجیتال سهیم باشیم.
۳
کامنت‌نویسی یکی از بهترین تمرین‌ها برای نوشتن و اظهارنظر است. کامنت‌نوشتن قوهٔ استدلال ما را قوی‌تر میکند. گاهی لازم است برای نوشتن یک کامنت حسابی عرق بریزیم و لای چند تا کتاب را باز کنیم.
۴
بهتر است ساختار مشخصی را برای کامنت‌هایمان در نظر بگیریم و سعی کنیم نظرمان مقدمه، بدنه و نتیجه‌گیری داشته باشید. حتی به‌مرور زمان در جنس نوشتن و نوع اظهارنظر و ساختار کامنت می‌توانیم به سبک کامنت‌نویسی خودمان برسیم و مخاطبانی را بیابیم که زیر پست‌ها دنبال کامنت های ما می‌گردند.
۵
کامنت یکی از روش‌های کم‌هزینه و عالی برای شبکه‌سازی و برقراری رابطه‌های دوستان و حرفه‌ای است. پیشرفت در اینترنت و پذیرفته شدن در دنیای آنلاین، مانند هر دوستی و رابطهٔ رو به رشد و ارزشمندی، نیازمند تلاش است.
۶
یک کامنت خوبی گاهی میتوان مفیدتر از اصل پست باشد، کامنت را نباید زائده‌ای اضافی و کم‌اهمیت بدانیم.
۷
مهارت در کامنت‌نویسی و تداوم در آن میتواند نقش به سزایی در ایجاد برند شخصی ما در فضای دیجیتال داشته باشد.
۸
با کامنت‌نوشتن جسارت ما برای اظهارنظر و ارتباط بیشتر و بیشتر میشود.
۹
عاملی اصلی موفقیت در کامنت گذار ارزش‌آفرینی است. کامنت باید ارزش‌آفرین و مفید باشد. کامنت ما باید ارزش تازه‌ای را به مطلب اضافه کنند و باعث بهبود آن پست شود. کمک به تولیدکننده اثر و دیگر مخاطبان آن پست فقط با ارزش‌آفرینی ممکن میشود.
۱۰
سعی کنیم در کامنت از تجارب شخصی و مصداق‌هایی که در زندگی تجربه کرده‌ایم بنویسم. نقل داستانهای شخصی‌مان کامنت‌هایمان را خواندنی‌تر میکند. یک کامنت‌نویس حرفه‌ای باید قصه گوی خوبی باشد.
۱۱
بهتر است قطعی نظر ندهیم، سعی کنیم قبل از هر اظهارنظری از کلمات و جمله‌هایی مانند «شاید»، «احتمالاً»، «من فکر میکنم» و «به گمان من» استفاده کنیم.
۱۲
تا جایی که می‌توانیم با دقت و حوصله کامنت بگذاریم. بهتر است حداقل یکبار پیش‌نویس اول کامنت را مرور کنیم. سعی کنیم جمله‌هایمان را سلیس رو روان کنیم، برای خواندنی‌تر شدن کامنت‌هایمان بهتر است شکسته ننویسم.
۱۳
هیچ عیبی ندارد اگر برای نوشتن یک کامنت دو روز فکر کنیم و بعد بیایم آن را بنویسم، اگر در نوشتن کامنت شتاب‌زده عمل نکنیم و زمان بیشتری برای نگارش هر کامنت بگذاریم به طرز مشهودی نسبت به دیگران متمایز می‌شویم.
۱۴
اگر استراتژی مناسبی برای کامنت‌نویسی داشته باشیم پس از مدتی به یک نظر قابل‌پیگیری تبدیل می‌شویم و کامنت‌هایمان نقش تعیین‌کننده و مهمی پیدا میکنند.
۱۵
در گذاشتن لینک و نقل منابعی که در کامنت‌هایمان گذاشته‌ایم امساک نکنیم. یک از ویژگی‌های کامنت‌های ارزش‌آفرین معرفی منابع معتبر است، اگر محتوای مفید دیگری را به نویسنده پست و مخاطبان معرفی کنیم آنها ما را هرگز فراموش نمیکنند.
۱۶
کانال‌های تلگرام به دلیل برخوردار نبودن از امکان ثبت کامنت بازگشتی کامل به دورهٔ عقب‌افتادهٔ مونولوگ محسوب میشوند، مابقی شبکه‌های اجتماعی و پلتفرم‌ها هم اوضاع بهتری ندارند. در چنین فضاهایی کامنت‌ها اگر فحش و توهین نباشد عبارت‌های بی‌رنگ‌وبوی کوتاهی مثل «خوب بود» و «عالی بود» و… هستند.
۱۷
با نام و نام خانوادگی کامل خودمان کامنت بگذاریم، در این صورت با دقت و سختگیری بیشتری می‌نویسیم.
۱۸
سعی کنیم کامنت‌هایمان ملموس باشند، از مثال‌های بیشتری بهره بگیریم و بخش‌های انتزاعی را کمتر کنیم.
۱۹
فقط به «خوشم آمد» و «بدم آمد» اکتفا نکنیم و سعی کنیم دلایل موافقت یا مخالفت خودمان را تبیین کنیم.
۲۰
نوشتن کامنتی ارزش‌آفرین کم‌اهمیت‌تر از نوشتن یک یادداشت نیست. با کامنت گذاشتن می‌توانیم برند شخصی‌مان را بسازیم، ارتباطات مؤثری ایجاد کنیم و رأی و نظر خودمان را به شکل بهتری مطرح کنیم.
۲۱
اگر وبلاگ یا سایت داشته باشید اهمیت و جایگاه کسانی که کامنت‌های مفید و خوب میگذارند بهتر می‌فهمید. ما با کامنت گذاشتن خودمان را در ذهن دیگران جا می‌اندازیم.
۲۲
کامنت‌نویسی یک تمرین عالی برای تولید محتوا است، پس بهتر است جوانب مختلف آن را از دیدگاه مخاطب بسنجیم و فکر کنیم در حال نوشتن پستی برای وبلاگ شخصی خودمان هستیم.
۲۳
سؤالات تازه‌ای را مطرح کنیم، گاهی مطرح کردن سؤالات تازه‌ای که باعث فکر کردن به جنبه‌های دیگری از پستی که در آن کامنت گذاشته‌ایم از هر نوع اظهارنظری مفیدتر است.
۲۴
سعی کنیم قبل از نوشتن کامنت تمام کامنت‌های قبلی آن پست را بخوانیم.
۲۵
اگر مطلبی را سرسری خوانده‌ایم کامنت نگذاریم.
۲۶
اهمیت مرتبط بودن کامنت با محتوای پست موضوعی بسیار جدی و مهم است.
۲۷
موضوعات شخصی را با ایمیل یا از طریق بخش تماس با ما با تولیدکننده محتوا در میان بگذاریم.
۲۸
کامنت نویسی یک روش عالی برای یادگیری بهتر و تثبیت دانسته‌ها در ذهن است.
۲۹
به نظر می‌رسد در سال جدید بهتر است زمان بیشتری را صرف تقویت مهارت کامنت نویسی‌مان کنیم. کامنت‌گذاری از مهارت‌های مفیدی که روی مهارت‌های دیگر ما از جمله نگارش تحلیل و برند سازی تأثیر جدی می‌گذارد.
۳۰
شاید تعجب کنید و بگویید این‌همه دستورالعمل برای نوشتن چیز ساده‌ای مثل کامنت؟
بله اگر می‌خواهیم کامنت‌های تأثیری فراتر از نظرات بی‌رنگ و بو داشته باشد باید به آنها به شکل اثرانگشتی ببینیم که برای همیشه در دنیای اینترنت میماند آن‌وقت شاید نگاه دیگری به کامنت نویسی پیدا کنیم.
راستش من هیچ گاردی نسبت به خودکشی ندارم. یعنی
اگر یکی از دوستانم بیاید و بگوید مصمم است که این کار را انجام دهد سعی
نمیکنم منصرف اش کنم.
وفتی از بالا نگاه کنی، تصمیم یک نفر برای اینکه بخواهد به
زندگی اش پایان بدهد همانقدر طبیعی و قابل احترام ست که تو امروز تصمیم گرفته ای به زندگی
ات ادامه بدهی.
و مساله مهم دیگر این است که بدانی بعد از این کار چه چیزی در انتظارت است...در واقع بهتر است این را در نظر بگیری و بدانی که نمیدانی و نمیتوانی بدانی چه در انتظارت است!
احتمال قریب به یقین "نیستی" ست، اما... چه کسی میتواند مطمئن باشد؟
اشتباهم این بود که دوست داشتم در همان لحظه نویسنده خوبی باشم. گاهی مینوشتم اما نمیشد. میدیدم که نمیشود و نمیتوانم با در نظر گرفتن معیارهای خودم خوب بنویسم و از نتیجه کار راضی باشم.
در این مواقع این فکر به ذهن آدم خطور میکند که بدون انجام هیچکاری فقط صبر کند برای آن روز. روزی که زمان کار خودش را کرده..روزی که به یکباره به چیزهایی که نوشته ای نگاه میکنی و میبینی که نویسنده خوبی شده ای. اما خوب میدانم که چنین فکری ساده لوحانه ست و با این روند آن روز نمیرسد.
بعد فکر کردم شاید باید ده سال هر روز تمرین کنم و بنویسم و صبر کنم تا آن روز برسد. منظورم روزی نیست که از نتیجه کار همان لحظه ام راضی باشم، از آن نقطه ای حرف میزنم که وقت خواندن نوشته ام همان احساسی را داشته باشم که وقت خواندن آثار نویسندگان محبوبم پیدا میکنم. رد شدن از حداقلها و رسیدن به آن استاندارد مطلوب. احتمالا بعد از آن هم باید ده سال دیگر بنویسم و صبر کنم تا روزی که بتوانم خودم را نویسنده ببینم. و ده سال دیگر، تا شاید زنجیره ی کلماتی را که ارزش منتشر کردن روی کاغذ داشته باشد پیدا کرده باشم.
نمیخواهم بگویم سی سال صبر میکنم برای آن روز. اما اگر هم اینقدر طول بکشد برایم جای تعجب و دلخوری ندارد.
داشتم مینوشتم قصد دارم هر روز، اینجا، بنویسم. اما متعادل ترش میکنم. حداقل هر دو روز یکبار مینویسم. شاید همین باعث شود بهتر و منظم تر هم فکر کنم. زیرکانه تر از کلمات استفاده کنم. دقیق تر گوش کنم و با ظرافت بیشتری اطرافم را تماشا کنم. کسی چه میداند، شاید هم یک روز تبدیل به کسی شدم که حرف تازه ای برای گفتن دارد.
خیلی چیزها هست که خودمان بهتر از هر کس دیگری میدانیم. اما باز هم نیاز به تکرار و یادآوری دوباره شان داریم، تا..شاید فکری به حالشان بکنیم و دستی به کار ببریم.
هنر نویسندگان (و همراهان) خوب هم انگار همین است. تکرار جذاب همان چیزهایی که خودمان خوب میدانیم.
در برهه ای از زندگی هستم که از دیدن داشتن هر شباهتی به دیگران بیزارم. وقتی میبینم در حال انجام دادن کارهایی هستم که دیگران انجام داده اند یا در حال انجامشان هستند و حرف هایی میزنم که عینا همان ها را از دیگران شنیده ام از شکلی که هستم احساس انزجار میکنم. همان خواسته ها، همان آرزوها، همان حرف ها، همان عکس ها، همان کارها و رفتارها و در نهایت...همان شکل بودن....
چقدر حیف که بودن هر اندازه هم که ادا و اطوار تافته جدا بافته بودن بگیرد تنها یک شکل کپی وار و تکراری دارد....
نبودن اما انگار نامتناهی ست...به هزاران شکل میتوان نبود.
شناخت آدمها را دوست دارم. تماشا کردنشان با دقت به ریزترین جزئیات. شکل یک جور سرگرمی را برایم دارد...و خب گاهی، بسته به آدم رو به رو، شکل نوعی از ابراز علاقه و ارادت هم میتواند بگیرد. برای همین، همیشه سعی میکنم با دقت ببینم و بشنوم و بخوانم!
اما یک جایی از زندگی ام متوجه شدم دیدن و شنیدن آدم ها برای شناختشان کافی نیست. خواسته یا ناخواسته حرف ها کنترل و رفتارها سانسور میشوند. با سوال پرسیدن هم چیز زیادی دست گیر آدم نمیشود. حتی اگر صادقانه ترین جواب ها را بشنوی. بیشتر آدم ها چیز زیادی راجع به خودشان نمیدانند...خیلی ها حتی در اشتباهند و تقریباً تمام عمر در همان تصور اشتباه باقی میمانند.
چکار میتوانستم بکنم؟ باید دنبال یک چیز ظریف تر میگشتم. چیزی که واقعیت داشته باشد و از طرفی دست خود آدم ها نباشد یا حداقل کاملاً دست خودشان نباشد. فورانی نادیدنی باشد. آنقدر کوچک باشد که به چشم نیاید تا آدمها سعی به پنهان کردنش نکنند. چیزی از جنس همان گفتار و رفتار اما کمی درونی تر.
روزها و روزها دقت کردم تا بتوانم ورای کلمات و واکنش ها بروم. آنقدر رفتم تا اینکه یک روز توانستم ببینم. یک روز توانستم "نشانه ها" را ببینم. نشانه هایی که واضح تر از صادقانه ترین اعترافها بودند.
نشانه ها بروز روان و ذهنیت و درونی ترین بخش درون بودند و من این را به خوبی احساس میکردم. نمیتوانم یا نمیخواهم از نشانه هایی که دیده ام حرف بزنم. شبیه خصوصی ترین افکار هر آدم میماند. رازهای خودم و دیگران اند. بعضی هایشان تنها مختص به یکی از آدمهای اطرافم هستند و بعضی آنقدر فراگیر انگار که میتوانی به نصف آدم ها کره ی زمین تعمیم شان بدهی.
از طرفی نمیخواهم دست های این نوشته خالی باشند. هرچند اگر مثالی را هم که میخواهم بگویم باز نمیتوان مطمئن بود. چیز ساده ای است و شاید همه به آن فکر کرده باشید. یک نمونه از رفتارهای ما در دنیای آنلاین است. یک نشانه برای شناخت آدم ها. بله، وضعیت آنلاین بودن!
چیزی که شاید در تلگرام بولدتر از سایر اپلیکیشن ها باشد. میدانید؟ وقتی وارد تلگرام میشوید و در وضعیت پیشفرض، همه ی کسانی که شماره ی شما را در لیست مخاطب هایشان داشته باشند میتوانند ببینند که شما چه زمانی آنلاین هستید. گزینه های دیگری هم وجود دارد. میتوانید انتخاب کنید که فقط کسانی که در کانتکت لیست شما هستند بتوانند وضعیت آنلاین بودنتان را ببینند. و یک وضعیت دیگر.
Last seen recently! انتخابی که باعث میشود هیچکس نتواند بفهمد شما چقدر یا چه زمانی آنلاین هستید. این یکی ترجیح بیشتر آدم هاست.
اما تجربه به من نشان داده است که آدم هایی که وضعیت آنلاین
بودنشان مشخص است انسان های شفاف تری هستند. اما این چیزی ست که حدس آن بدون دیدن مثال ها و
شرایطشان هم ممکن است...چرا؟
بگذارید یک چیز را همینجا مشخص کنیم. اینکه هیچ رفتاری بی دلیل و پشتوانه نیست! حتی اگر خودمان مستقیما به آن فکر نکرده باشیم. پس وقتی میروی و یک کاری انجام میدهی حتما دلیلی پشتش هست. حتی اگر روند تحلیل در ناخودآگاهت رخ داده باشد. حتی اگر خودت از آن دلیل آگاه نباشی. پس کسی که وضعیت آنلاین بودنش را از نسخه پیش فرض به چیز دیگری تغییر میدهد منظوری دارد. در اینجا به نظر من با خودش یا با آدم ها رو به رو و روابطش مشکلی دارد. بگذارید ببینیم چه دلایلی ممکن است باعث شود نخواهیم دیگران بفهمند که ما چه زمان یا چه اندازه آنلاین هستیم!
حتما برای شما هم پیش آمده که پیامی دریافت کنید اما حوصله و یا وقت جوابی درست دادن به آن را نداشته باشید. اگر وضعیت آنلاین بودنتان مشخص باشد شاید به این فکر کنید که طرف مقابل چه فکری در موردتان میکند. اگر خودتان باشید چه فکری میکنید؟ اگر عزت نفس نداشته باشید احساس بی ارزش بودن خواهید کرد و احتمالاً به چیزی شبیه این فکر میکنید. "نگاه کن عوضی آنلاین بود اما جوابمو نداد! حالا اگه دوست دختر/پسر اش هم بود همین کارو میکرد؟!"
خیلی ها برای اینکه از این موقعیت ها فرار کنند به لست سین ریسنتلی پناه میبرند. آسوده تر است. هر وقت راحت بودی جوابشان را میدهی و آنها هم چیزی نمیفهمند.
حتی شاید بگویید من به این چیزها فکر نمیکنم و برایم مهم نیست اما طرف مقابل فکر میکند و واقعاً ناراحت یا دلخور میشود، چاره چیست؟
هرکدام از اینها که باشد نشانه ای واضح برای حضور در یک رابطه ناسالم است. یا شما نمیتوانید یکبار و به شکل مناسبی برای آدمهای اطرافتان توضیح دهید که تاخیر در جواب دادن نشانه ی هیچ شکلی از بی احترامی نیست (فقط حوصله ندارید، دلتان نمیخواهد یا واقعاً نمیتوانید در آن زمان به آنها جواب دهید.) یا حتی با یک توضیح شفاف و منطقی، آنها باز هم نمیتوانند این موضوع را به درستی درک کنند که هرکس مختار است چطور از زمانش استفاده یا چه زمانی با دیگران ارتباط برقرار کند. در هر صورت پنهان کردن وضعیت آنلاین بودن تنها یک شکل فرار از مشکلات درونی و ضعف های خودمان یا افرادیست که با آنها ارتباط برقرار میکنیم.
گریز، آدم ها و بعد روابط را کدر میکند. شفاف باشیم، به سادگی همه چیز را توضیح دهیم و بعد با هر آنچه هست رو به رو شویم.
از وقتی که نوجوان بودم شروع به فیلمسازی
کردم... اماّ زمانی که داشتم
رویای کارگردان شدنم رو تقریبا تسلیم میکردم هم یادمه...اون موقع باید ۱۶ سالم
بوده باشه یک فیلم توی شهر اکران شد به نام"لورنس عربستان" و همه داشتن
دربارش صحبت میکردن...قبلش هیچوقت روی یه صندلی مجللّ سینمِا ننشسته بودم..بلیت ویژه...نمایش دهنده ۷۰ میلیمتری..صدای استریو...و وقتی فیلم تموم شد دیگه نمیخواستم کارگردان شم!
چون فیلم استاندارد خیلی بالایی به نمایش گذاشت...صحنه ای بود که اون خودش رو توی خنَجرش نگاه میکرد...
وقتی اولّین بار ردَا بهش داده شد و فکر میکرد که تنهاست و با خنده شروع به قدم زدن کرد و به سایه خودش نگاه میکرد جایی که ردَای شفافش رو باز کرد تا در واقع روی شنِ و سایه اش منَقوشش کنه...
لحظه بزرگی بود و بعدا، وقتی در مسیر عقب نشینی ترُک ها دوباره صورتش رو میبینید که غرق در خونه و چاقویی که در موقعیت مشابه توی روزهای گذشته و با شکوهش دستش گرفته بود و به خودش نگاه میکرد که حالا به کی تبدیل شده!
این اولّین باری بود که فیلمی رو میدیدم و متوجه محتوایی در اون شدم که به روایت داستان مربوط نمیشد..اونها ریشه در دل شخصیت داشتند...موضوعات ِ شخصیش بودند...دیوید لین یک پرُتره خلق کرده و دور تا دور اون پرُتره رو با دیواری از توجهّ و حرکت های حماسی احاطه کرده بود. اما در بطَن "لورنس عربستان" این سوال مهم نهفتست... من کی ام؟
من چنان عکس العمل ژرَفی برای فیلمسازی داشتم که هفته بعد برگشتم و دوباره فیلم رو دیدم...هفته بعد از اون هم باز رفتم و دیدم...و باز هم هفته بعدش..و متوجه شدم دیگه راه برگشتی نیست!
این همون کاریه که من قراره انجام بدم یا در راه تلاش توی مسیرش بمیرم! اما این قراره مابقی زندگی من باشه....
Spielberg 2017 Susan Lacy Documentary ‧ 2h 27m 7.7/10IMDb
این مستندو دوست داشتم. به دو دلیل...اول نمایش شیفتگی ذاتی اسپیلبرگ نسبت به سینما که کاش کاش کاش به این شدت در من هم وجود داشت. دوم تغییر نگاه من به آثار اسپیلبرگ. قبل از این فقط فهرست شیندلر، اگه میتونی منو بگیر و نجات سرباز رایان رو تماشا کرده بودم و اگرچه نسبت به فیلم های دنباله داری مثل ایندیانا جونز کنجکاو بودم اما علاقه زیادی به فضای جاری باقی آثارش مثل آرواره ها و پارک ژوراسیک نداشتم.
اما وقتی تلاش و احساسی که پشت ساخت هر سکانس از فیلم هاش هست رو میبینی انگار هر کدوم معنای تازه ای میگیرن و علاقه مند میشی که تک تک اونها رو تماشا کنی. حتماً سر فرصت یه سری به آثارش میزنم.
++اگر ذائقه دیدن فیلم های کلاسیک رو دارید تماشای Lawrence of Arabia رو هم از دست ندید که جفاست آدم ندیده باشدش.
تعدادی از کارگردان ها بودند که امسال بیشتر آثارشونو تماشا کردم. اگرچه بعضی از فیلمها باید بازبینی و نقد بشن و در مورد تعدادی از فیلمسازها باید کتاب های بیشتری بخونم.
پارسال تقریباً 170 تا فیلم دیدم. امیدوارم امسال بتونم بیشتر از 200 تاشونو خوب تماشا کنم.
- کارگردان ها:
- کسانی که باید آثارشونو ببینم...
دیوید لینچ
- بلاتار
- لوئیس بونوئل
- آکیرا کوروساوا
- جان فورد
- هاوارد هاوکس
- ورنر هرتزوگ
- فدریکو فلینی
- اینگمار برگمن
- فرانسوا تروفو
- سرجو لئونه
- پل توماس آندرسن
- ریدلی اسکات
- کلینت ایست‌وود
- برادران کوئن
- یاسوجیرو اوزو
- جیم جارموش
-
جورج لوکاس
- ویم وندرس
- پیتر بوگدایوویچ
-
اورسن ولز
- دیوید لین
- تام تیکور
- فریتس لانگ
- راینر ورنر فاسبیندر
- برناردو برتولوچی
- جوزپه تورناتوره
- روبرتو بنینی
- پیر پائولو پازولینی
- ژان-لوک گدار
- امیر کاستاریکا
- ژاک اودیار
- علی حاتمی
-
بهمن قبادی
- تا حد قابل قبولی دیده شده اند و به تدریج باقی آثارشونو هم میبینم:
- آلفرد هیچکاک
- پدرو آلمودوار
- بیلی وایلدر
- کوئنتین تارانتینو
- دارن آرنوفسکی
- دیوید فینچر
- آندری تارکوفسکی
- استنلی کوبریک
- الخاندرو گنزالس ایناریتو
- لارس فون تریر
- وونگ کار وای
- رومن پلانسکی
- هایائو میازاکی
- بهرام بیضایی
- بهمن فرمان آرا
- اصغر فرهادی
- عباس کیارستمی
- مسعود کیمیایی
- داریوش مهرجویی
- بهرام توکلی
- مجید مجیدی
- کریستوفر نولان
- استیون اسپیلبرگ
- مارتین اسکورسیزی
- وودی آلن
- تیم برتون
- اسپایک جونز
- فرانک دارابونت
- فرانسیس فورد کاپولا
- ام. نایت شیامالان
- لوک بسون
- میشائیل هانکه
- چارلی کافمن
- دنی ویلنوو
-
Jean-Marc Vallée
- مستند
- متاسفانه مستند کم میبینم. سعی میکنم امسال 20 تا مستند تماشا کننم+ 3 یا چهار مستند سریالی...
- سریال
- سریال هایی که تست میکنم:
- Better Call Saul
-
The Handmaid's Tale
- Band of Brothers
- Shameless
- A Series of unfortunate Events
- Sherlock
- Twin Peaks
- True Detective
- MindHunter
- Fargo
-
Downton Abbey
- سریال هایی که ادامه میدم:
- Six Feet Under
- Black Mirror
- Lie to Me
- Big Little Lies
- West World
- Big Bang
-
لیست کتاب ها رو مرتب تر کردم. هنوز ناقصه اما به تدریج کامل تر میشه.
به روال سابق هر هفته بهترین کتابی که خوندم اینجا معرفی و بررسی میشه. باقی کتاب ها داخل کانال معرفی میشن. اگه موردعلاقه ام باشند یا تصور کنم برای اکثریت مفید هستند با #پیشنهاد ذکر میکنم.
قصد دارم امسال بین 50 تا 70 جلد کتاب بخونم که تعدادشون با توجه به شرایط
زندگیم متغیره. شکل خوانش حتما عوض میشه. برنامه ریزی و تعیین تعداد صفحات
مورد مطالعه روزانه+یادداشت کردن و خلاصه برداری+ نوشتن
نظرات خودم راجع به کتاب+ خوندن نقد های دیگران+ صحبت کردن با افرادی که
کتاب رو خوندند. سعی میکنم از goodreads هم بیشتر استفاده کنم.
- کتاب هایی که امسال سعی میکنم بخونم:
-
در جستجوی زمان از دست رفته | مارسل پروست. [نشر مرکز، ترجمه مهدی سحابی]
- مثنوی معنوی اشعاری از مولوی. [نشر هرمس]
- وقتی نیچه گریست، اروین یالوم، ترجمه سپیده حبیب، انتشارات کاروان/ نشر نی
- هنر درمان، اروین یالوم، ترجمه سپیده حبیب، انتشارات قطره
- دژخیم عشق، اروین یالوم، ترجمه مهشید یاسایی، نشر آمون
- درمان شوپنهاور، اروین یالوم، ترجمه حمید طوفانی و زهرا حسینیان، نشر ترانه
- مامان و معنی زندگی، اروین یالوم، ترجمه سپیده حبیب، نشر قطره
- روان درمانی اگزیستانسیال، اروین یالوم، ترجمه سپیده حبیب، نشر نی
- خیره به خورشید، اروین یالوم، ترجمه مهدی غبرائی، نشر نیکو نشر
- تسلی بخشی‌های فلسفه، آلن دو باتن، ترجمه عرفان ثابتی، انتشارات ققنوس
- پروست چگونه میتواند زندگی شما را دگرگون کند، آلن دو باتن، ترجمه گلی امامی
- هنر شناخت مردم، پُل دی تیگر و باربارا بارون تیگر، ترجمه محمد گذرآبادی
- نظریه‌های شخصیت، دوان شولتز، مترجمان: یوسف کریمی و ….، نشر ارسباران
- بودن | یرژی کاشینسکی | مهسا ملک‌مرزبان | 136 صفحه
-
سمت آبی آتش | امیرحسین کامیار | هیرمند
-
منشأ آگاهی | جولین جینز | سعید همایونی
-
جهان همچون اراده و تصور | شوپنهاور | ولی یاری
- نامه‌های‌آل احمد به دانشور | نشر نیلوفر
-
اولین تپش های عاشقانه قلبم: نامه های فروغ فرخزاد به پرویز شاپور
- دنیای قشنگ نو | آلدو ساکسلی
- سمفونی مردگان | عباس معروفی
-
صبحانه در تیفانی | ترومن کاپوتی | بهمن دارالشفایی
-
درک یک پایان | جولین بارنز
- در باب حکمت زندگی، آرتور شوپنهاور، ترجمه محمد مبشری، انتشارات نیلوفر
- راه هنرمند، نوشته‌ی جولیا کامرون
- معمای زندگی | فرناندو ساواتر
- افسانه ی سیزیف | آلبر کامو | علی صدوقی | 200 ص
- آینده ی یک پندار - زیگموند فروید
- سکوت، قدرت درون گراها | سوزان کین - نرگس جوادیان
- چرا کشورها شکست می‌خورند: سرچشمه‌های قدرت، فقر و غنای کشور/دارون عجم‌اوغلو ؛ جیمز ای. رابینسون؛ ترجمه پویا جبل‌عاملی؛ محمدرضا فرهادی‌پور؛ 559 ص
-
قمار عاشقانه | عبدالکریم سروش
- ابله | فیودور داستایوسکی. [نشر چشمه، ترجمه سروش حبیبی]
- تسخیرشدگان اثر فیودور داستایوسکی. [نشر نگاه، ترجمه علی‌اصغر خبره‌زاده]
- فاوست اثر یوهان ولفگانگ گوته. [انتشارات نیلوفر، ترجمه م.ا به آذین]
- مجموعه داستان‌ها اثر فرانتس کافکا. [نشر ماهی، ترجمه علی‌اصغر حداد]
- نظریه های شخصیت/شولتس دوآن/ 592 ص
- مادام بواری / گوستاو فلوبر / محمد قاضی، رضا عقیلی / 467 ص
روسپی بزرگوار، ژان پل سارتر، ترجمه زنده یاد عبدالحسین نوشین
چرخدنده، ژان پل سارتر
شهریار، نیکولو ماکیاولی، ترجمه ارزشمند داریوش آشوری
حاجی آقا، صادق هدایت
- بعثه الاسلامیه فی البلاد الافرنجیه | صادق هدایت
- توپ مرواری | صادق هدایت
- تس دوربرویل، تامس هاردی
جود گمنام، تامس هاردی
سلاخ خانه شماره پنج، کورت وونه گات
جوینده در گندمزار،Catcher in the Rye جی دی سلینجر
ثروت ملت ها، آدام اسمیت
زنگ ها برای که به صدا در می آیند، ارنست همینگوی
گرگ بیابان، هرمان هسه
-
هنر جنگاوری | سان تزو
- سواران سرسخت، تئودور روزولت
شرق بهشت، جان اشتاین بک
- مرگ فروشنده، آرتور میلر
- موبی دیک، هرمان ملویل
رابینسون کروزو، دانیل دفو
تپلی، گی دوموپاسان، ترجمه زنده یاد قاضی
جمهوری افلاطون/ احمد توکلی / 162 ص
- کتاب راهنمای جمهوری افلاطون / نیکلاس پاپاس/ بهزاد سبزی. 335 ص
- قصر | کافکا | امیر جلال الدین اعلم | [۴۴٢] ص
+قطعا وقت نمیشه همشون رو بخونم. صرفا اولویت های کلی مشخص شدند.
+فقط دو جلد از مجموعه در جستجوی زمان از دست رفته و دو دفتر اول مثنوی رو خواهم خوند.
نویسنده هایی که در نظر دارم در طول این سال ها مجموعه آثارشونو بخونم.
- اولویت های اول:
- افلاطون:
- جمهوری افلاطون/ احمد توکلی / 162 ص
- کتاب راهنمای جمهوری افلاطون / نیکلاس پاپاس/ بهزاد سبزی. 335 ص
- فروید
- تفسیر خواب / فروید/ شیوا رویگریان، نشر مرکز
- کاربرد تداعی آزاد در روانکاوی کلاسیک – نوشته فروید، ترجمه سعید شجاعی، نشر ققنوس
- فروید، نوشته آنتونی استور، ترجمه حسن مرندی، نشر طرح نو
- شور ذهن، نوشته ایروینگ استون، ترجمه اکبر تبریزی و فرخ تمیمی، نشر مروارید
- فیلمنامه فروید، ژان پل سارتر، ترجمه قاسم روبین، نشر نیلوفر
- ناخوشایندی های فرهنگ، نوشته فروید، ترجمه امید مهرگان، نشر گام نو
- «روانشناسی فروید با اشاراتی به غرفان در ایران» اثر زنده یاد امیرحسین آریانپور
- کافکا
- خوانده شده:
- مسخ | فرانتس کافکا |صادق هدایت
- قصر | کافکا | امیر جلال الدین اعلم | [۴۴٢] ص
- بازخوانی:
- قصر | کافکا | امیر جلال الدین اعلم | [۴۴٢] ص
- خوانده میشود:
- محاکمه | امیر جلال الدین اعلم
- یادداشت ها(١٩١٠ -١٩٢٣)وسفرنامه ها | فرانتس کافکا | ترجمه مصطفی اسلامیه | 632 ص
- تمثیلها و لغزواره ها همراه با نامه به پدر | فرانتس کافکا | امیر جلال الدین اعلم | 154 ص
- دیوار ( فرانتس کافکا ودیگران) | صادق هدایت | 128 ص
- گروه محکومین | حسن قائمیان
- داستان های پس از مرگ | فرانتس کافکا | علی اصغر حداد.
- امریکا (مفقودالاثر)/فرانتس کافکا ؛ مترجم علی‌اصغر حداد./299 ص
- نامه هایی به میلنا/ فرانتس کافکا / سیاوش جمادی. /255 ص
- نامه به فلیسه باوئر/ فرانتس کافکا / مرتضی افتخاری.
- کافکا، روایت‌گر تراژدی مدرن | نویسنده مرادحسین عباسپور | 183 ص
- مکتب فلسفی اگزیستالیسم حاوی افکار: کی یرکه گور نیچه کافکا کامو ژان پل سارتر هایدگر
- یاسپرس/مهرداد مهرین./152 ص
- آلن دوباتن
- خوانده شده
- تسلی بخشی‌های فلسفه، آلن دو باتن، ترجمه عرفان ثابتی، انتشارات ققنوس
- پروست چگونه میتواند زندگی شما را دگرگون کند، آلن دو باتن، ترجمه گلی امامی، انتشارات نیلوفر
- بازخوانی
- تسلی بخشی‌های فلسفه، آلن دو باتن، ترجمه عرفان ثابتی، انتشارات ققنوس
- پروست چگونه میتواند زندگی شما را دگرگون کند، آلن دو باتن، ترجمه گلی امامی، انتشارات نیلوفر
- خوانده میشود
- هنر سیر و سفر، آلن دوباتن، ترجمه گلی امامی، انتشارات نیلوفر
- جستارهایی در باب عشق | آلن دو باتن
- اروین یالوم
- خوانده میشود:
- وقتی نیچه گریست، اروین یالوم، ترجمه سپیده حبیب، انتشارات کاروان/ نشر نی
- هنر درمان، اروین یالوم، ترجمه سپیده حبیب، انتشارات قطره
- دژخیم عشق، اروین یالوم، ترجمه مهشید یاسایی، نشر آمون
- درمان شوپنهاور، اروین یالوم، ترجمه حمید طوفانی و زهرا حسینیان، نشر ترانه
- مامان و معنی زندگی، اروین یالوم، ترجمه سپیده حبیب، نشر قطره
- روان درمانی اگزیستانسیال، اروین یالوم، ترجمه سپیده حبیب، نشر نی
- خیره به خورشید، اروین یالوم، ترجمه مهدی غبرائی، نشر نیکو نشر
- آلبر کامو:
- فئودور داستایوسکی:
- خوانده شده:
- خاطرات خانه اموات/فئودور داستایوسکی ؛ ترجمه مهرداد مهرین.393 ص
- جنایت و مکافات |فیودور داستایوسکی [انتشارات امیرکبیر، ترجمه محسن سلیمانی]
- برادران کارامازوف اثر فیودور داستایوسکی. [نشر ناهید، ترجمه صالح حسینی]
- بازخوانی:
- جنایت و مکافات |فیودور داستایوسکی [انتشارات امیرکبیر، ترجمه محسن سلیمانی]
- برادران کارامازوف اثر فیودور داستایوسکی. [نشر ناهید، ترجمه صالح حسینی]
- خوانده میشود:
- همزاد : شعری پترزبورگی/ فیودور داستایوفسکی ؛ مترجم سروش حبیبی. 214 ص
- نیه توچکا / فیودور داستایفسکی. 285 ص
- بانوی میزبان/ فئودور داستایوسکی ؛ مترجم سروش حبیبی. 140 ص
- دوست خانواده/ فیودور داستایوفسکی ؛ ترجمه مهرداد مهرین. 421 ص
- مردم فقیر/داستایوسکی؛ ترجمه کاظم انصاری. 224ص
-
زندگی و آثار فیودور داستایفسکی از نگاهی دیگر/ استانیسلاو ماتسکه وی. 294 ص
- لئون تولستوی:
- خوانده شده:
- جنگ و صلح اثر لئو تولستوی. [انتشارات نیلوفر، ترجمه سروش حبیبی]
- آناکارنینا اثر لئو تولستوی. [انتشارات نیلوفر، ترجمه سروش حبیی]
- بازخوانی:
- جنگ و صلح اثر لئو تولستوی. [انتشارات نیلوفر، ترجمه سروش حبیبی]
- آناکارنینا اثر لئو تولستوی. [انتشارات نیلوفر، ترجمه سروش حبیی]
- خوانده میشود:
فردریش نیچه
آنتوان چخوف
ژان پل سارتر
آرتور شوپنهاور
اولویت های دوم:
- جرج اورول
- خوانده شده:
- آس و پاس های پاریس و لندن/ جورج اورول / زهره روشنفکر / ٢٣٩ ص
- روزهای برمه / جورج اورول / زهره روشنفکر / ٣۶٧ص
- قلعه حیوانات/ جورج اورول / ترجمه حمیدرضا بلو. 128 ص
- تنفس در هوای تازه/ جورج اورول / زهره روشنفکر. 296 ص
- ١٩٨۴/ جورج اورول/ صالح حسینی. 312 ص
- جورج اورول/هاپکینسن تام ؛ تام هاپکینسن ; ترجمه پیروزسیاوشی. 72 ص
- بازخوانی
- ١٩٨۴/ جورج اورول/ صالح حسینی. 312 ص
- صادق هدایت
- خوانده شده:
- افسانه آفرینش
- بوف کور
وغ‌وغ‌ساهاب- پروین دخترساسان
- سه قطره خون (مجموعه‌داستان)
- بازخوانی:
- بوف کور
- خوانده میشود:
- نیرنگستان
- انسان و حیوان
- فولکور یا فرهنگ توده
- مازیار (با مجتبی مینوی)
- تاریک‌خانه (داستان کوتاه)
- تجلی (داستان کوتاه)
- تخت ابونصر (داستان کوتاه)
- حاجی آقا
- دن‌ژوان کرج
- سگ ولگرد
- کاتیا (داستان کوتاه)
- میهن‌پرست (داستان کوتاه)
- بن‌بست (داستان کوتاه)
- نامه‌های صادق هدایت به حسن شهیدنورائی
- نقد آثار داستانی صادق هدایت/به‌کوشش محمدرضا سرشار.
- نقد و تحلیل گزیده داستانهای صادق هدایت/ محمدمنصور هاشمی.
- ارزیابی آثار و آرائ صادق هدایت &هدایت در بوته نقد و نظر)/ گردآوری مریم دانایی برومند. /267 ص
- میلان کوندرا
- بار هستی | میلان کوندرا | ترجمه پرویز همایون پور | ٣٣٢ ص
- هویت/ میلان کوندرا | پرویز همایون پور. | 169 ص
- کتاب خنده و فراموشی | میلان کوندرا | فروغ پوریاوری | 162 ص
- رمان، حافظه، فراموشی/میلان کوندرا ؛ ترجمه خجسته کیهان. / 176 ص
- جاودانگی/کوندرا میلان - ١٩٢٩ ؛ میلان کوندرا; ترجمه حشمت الله کامرانی. / 454 ص
-
مهمانی خداحافظی/ میلان کوندرا /فروغ پوریاوری. / 312 ص
-
جهالت/کوندرا میلان ١٩٢٩ ؛ نویسنده میلان کوندرا; برگردان آرش حجازی. | 208 ص
- ده نقاش بزرگ نوگرا | میلان کوندرا | علی اصغر شیرزادی | 105 ص
- هنر رمان/کوندرا میلان ١٩٢٩ ؛ میلان کوندرا; ترجمه پرویز همایون پور. /288 ص
- میلان کوندرا/ یاروسلاف آندرس /مترجم حشمت کامرانی. /99 ص
-
دنیای داستانی میلان کوندرا/ وتسلاو کواتیک | عیسی سلیمانی | 264 ص
- آنا گاوالدا
-
خوانده شده
- دوستش داشتم / آنا گاوالدا / ناهید فروغان / 198 ص
- گریز دلپذیر / آنا گاوالدا / الهام دارچینیان / 146 ص
- دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد / آنا گاوالدا / الهام دارچینیان / 198 ص
- ٣۵ کیلو امیدواری / آنا گاوالدا / آتوسا صالحی / 81 ص
- ویلیام شکسپیر
- جلال آل احمد
- نیکوس کازاتزاکیس
- خوانده شده:
-
زوربای یونانی/ نیکوس کازانتزاکیس / محمد قاضی / 438 ص
- خوانده میشود:
-
سفرها / نیکوس کازانتزاکیس / محمد دهقانی /240 ص
مسیح باز مصلوب / نیکوس کازانتزاکیس/ ترجمه محمدقاضی / 645 ص
آنتوان چخوف
میخائیل بولگاکف
ایتالو کالوینو
گابریل گارسیا مارکزاستیو تولتز
محمود دولت آبادی
رومن گاری
گابریل گارسیا مارکز
گلشیری
ارنست همینگوی
رومن رولان
اریک امانوئل اشمیت
گوستاو فلوبر
بزرگ علوی
اولویت های سوم:
پائولو کوئیلو
سیمین دانشور
یوستین گاردر
ویلیام فاکنر
جومپا لاهیری
کریستین بوبن
جی دی سلینجر
میچ آلبوم
هاینریش بل
هاروکی موراکامی
اسکار وایلد
فردریک بکمن
جین آستین
ژوزه ساراماگو
نادر ابراهیمی
عباس معروفی
متاسفانه بیشتر ما زباله گردهای فضای آنلاین شدیم. هرچیزی که هر صاحب رسانه ای میلش میکشه به سمت ما پرتاب میکنه و ما هم اونو به دندون میگیریم...
این
حرفو جدی بگیرید که هیچ چیزی از ذهن ما پاک نمیشه. هر دیتایی که به هر
شکلی وارد ذهن میشه همونجا باقی میمونه. خیلی هاشون برای ما قابل دسترسی
نیستند اما روی زندگی، سلامتی و افکارمون مون تاثیر میگذارند. کم کم ذهنمون
تبدیل به فضایی پر هرج و مرج میشه که نه حافظه ی قوی ای داره نه قدرت
تمرکز.
در گذشته این حجم اطلاعات به ذهن ما وارد نمیشد و به دلیل دسترسی نداشتن به امکانات حاضر ما به شکل دیگه ای عمل میکردیم (حداقل کنجکاوها). شکلی از یادگیری که محمدرضا شعبانعلی اون رو یادگیری کریستالی صدا میکنه.
برای مثال من در دبیرستان شعری از
فروغ میخونم و از اون خوشم میاد. همین باعث میشه به کتاب هاش سری بزنم و
باقی شعرهاشم بخونم. واضحه وقتی کسی رو دقیق تر میشناسیم میتونیم ارتباط
بهتری با اشعارش برقرار کنیم. همین باعث میشه شروع به خوندن زندگی نامه،
نامه ها و گفتگوهاش با افراد دیگه بکنم. در اینجا نام افراد دیگه ای مثل
ابراهیم گلستان، سهراب سپهری، احمد شاملو و... به میون میاد. هسته فروغ
بوده اما چیزهای بسیار بیشتری اطرافش شکل میگیره...مثلا در اینجا رسیدن به یک درک خوب
از شعر معاصر فارسی. این یادگیری تقریباً هیچ وقت به پایان نمیرسه،
چون همیشه نام ها و جنبه های تازه ای مطرح میشن.
به یه همچین چیزی میگن یادگیری کریستالی. حتما اون آزمایش درست کردن نبات در دوره راهنماییو انجام دادید. شکلگیری کریستال هم دقیقا شبیه همونه.
الان خیلی ها جستجو نمیکنند. صرفا با هرچیزی رو به رو بشن تجربه اش میکنند. داده هایی که دیگران براشون انتخاب میکنند و عموماً هیچ ارتباطی با هم ندارند در نتیجه به یادگیری ختم نمیشن. ما با ذهنی پرآشوب همون آدم های دیروز ایم. حتی کمی ضعیف تر.
به دلایلی تقریبا پنج ماهه که حالم خیلی خوبه و حداقلش این بوده که روزای کمتری صبح ها بعد از بیدار شدن دشنامی نثار زندگی کردم. این رو گفتم که روشن باشه حرف هایی که در ادامه میزنم متاثر از حال بد نیست...ناشی از یک سری واقعیات تو زندگی خودمه...
من آدم مناسبتی نیستم...و نوروز، تنها جایگاهی تو تقویمه که واقعاً دوسش دارم. جاییه که خواسته یا ناخواسته آدمو به فکر کردن و انجام یک سری کارها وا میداره که اغلبشون هم مثبت اند...حتی اگه جز آداب و رسوم باشند و فکر و تصمیم شخصی پشتشون نباشه ( یادم باشه بعدا راجع به تیک ِ فرهنگی هم بنویسم)
اونایی که منو میشناسند میدونند چقدر آدم سخت گیری هستم در ارتباطاتم..حتی در دنبال کردن یک صفحه هم حساسیت فکر شده ای دارم...چون برام مهمه که چی وارد زندگی و ذهنم میشه. حتی اگه به وسعت چند کلمه باشه.
همین الان وبلاگ چند نفر رو باز کردم که بهشون بگم با هر میزان از آشنایی، چقدر دوسشون دارم یا چقدر قابل احترام هستند برام. صادقانه شاید من ِ ریزبین ِ جزئی نگر ِ حساس ِ درونگرا حتی بعضی از نوشته ها یا جنبه های وجودشون رو هم دوست نداشته باشم اما تک تک شون برام قابل احترام اند چون احساس میکنم آدم های درست و اصیلی پشت این کلمات هستند.
در نهایت فقط به یک نفر تبریک گفتم و باقی صفحاتو بستم. نمیدونم چرا ولی هر جمله ای بی معنی به نظر میرسید..تبریک گفتن یا آرزو کردن...متاسفانه ما جادوی تاثیر واژه ها رو در اثر استفاده مکرر از دست دادیم و هر حرفی با هر میزان پشتوانه عاطفی خالی به نظر میرسه...
من با خیلی هاتون تا به حال حتی یک کلمه هم مستقیماً صحبت نکردم اما دوست داشتم بدونید حضورتون در زندگیم، به هر اندازه ای که بوده، برام ارزشمنده... تبدیل به بخشی از داستان زندگیم شدید و با شخصیت منحصر به فردتون جایگاه مخصوص به خودتون رو در ذهنم حک کردید...
از همتون ممنونم، به خاطر تمام چیزهایی که ازتون یاد گرفتم و از همه مهم تر..برای شکل بودنتون.
آقایون و خانوم ها:
آفتاب کازیوه نرگس پیمان بلوط مهدیار Mission Blue امیرحسین زهرا مهشاد هستی حورا صبا مرضیه )
امیدوارم حداقل سال دیگه متوجه بشم چطور کسی میتونه کج و کوله بودن خودشو به غروب جمعه نسبت بده.
ژاک رانسی‌یر راجع به تانگوی شیطان و البته خیل آدمها گفته است: "کسی‌که
هفت ساعت وقت ندارد تا به تماشای بارش باران در فیلم‌های بلا تار بنشیند،
وقتِ سر در آوردن از سعادت هنر را هم ندارد."
فکر میکنم این حرف را میشود راجع به مارسل پروست و رمان هفت جلدی اش، در جستجوی زمان ِ از دست رفته، هم گفت. تنها چیزی که در این لحظه میدانم این است که نمیخواهم طوری روزگارم را بگذارنم که به خاطر شقاوت زندگی، وقت ِ سر در آوردن از همین سعادت ناچیز را هم، نداشته باشم.