از کفر و ز اسلام برون صحرائیست
ما را به میان آن فضا سودائیست
عارف چو بدان رسید سر را بنهد
نه کفر و نه اسلام و نه آنجا جائیست...
{ مولانا }
There exists a field, beyond all notions of right and wrong. I will meet you there
ماورای باورهای ما،
ماورای بودن ها و نبودن های ما
آنجا دشتی‌ست..
فراتر از همه ی تصورات راست و چپ
تو را آنجا خواهم دید.
Dochar73.blog.ir
Grin1995@
مولانا در این دو بیت کفر و اسلام رو در یک جایگاه میزاره وقتی میگه از کفر و ز اسلام برون صحراییست، این به نظر من به این معناست که نه کفر و نه اسلام جایگاهی در حقیقت وجودی بشر دارند و در مصرع دوم " ما را به میان آن فضا سوداییست" منظور از ما من و شمای خواننده نیستیم و منظور کسانی هستن که در وادی طلب به سر میبرند و سودای رفتن به وادی های بالاتر رو دارن. و منظور از سر نهادن عارف کسی که به شناخت(عرفان) رسیده هم اشاره ای هست به فلسفه ی افلاطون "the allegory of the cave" که خلاصه اش اینه که کسی که از غار تاریک دنیا خارج میشه و حقیقت و میبینه میره و دیگه برنمیگرده چون اگه برگرده مثل معلم افلاطون (سقراط) و‌خیلی های دیگه به جرم توهین به خدایان و ادیان کشته میشه.
و در اخرین مصرع شاعر به به مصرع دیگری اشاره میکنه " ما ز بیجاییم و بیجا میرویم" یعنی عالم و فضایی که جان عاشق در طلبش هست چیزی شبیه این دنیا و تعابیر دینی از آخرت نیست و عالمی غیر فیزیکی هست
کفر یعنی پوشاندن حقیقت(نادان نمی داند کافر میداند ولی پنهان مخفی می کند به خاطر منافع)
اسلام تسلیم حق است قبول می کند شایدخطا هم بکند و توبه کند
حق را همه انسانها با همه باورها با سواد و بی سواد بالفطره می فهمند
اما زمانی رسد که هم می داند هم عمل می کند و هیچ انتظاری ندارد که رضایت همه در ان است جز رضایت خالق می شود انسان کامل
عارف بودن پیدایش ایین جدید نیست تسلیم حقیقت محض است و بس
و گرنه ان هم درتقسیم -کفر- یا -اسلام -ساختگی ذهن خود می شود و به خطا می رود
اسلام واقعی تمام اصولی که به نفع بشریت و کل افرینش است را قبول دارد اما علیرغم پیشرفت های علمی فهم ما هنوز کامل نیست مثلا هنوز ساده ترین موجود زنده مثل باکتری یا قارچ را نمی توانیم بسازیم ...
حق را همه می تهمند ولی توجیه همه را گرفتار کرده است
با خودمان رو راست باشیم وجدان محک اصلی است
خدا حافظ
بنظر من منظور مولوی این بوده ک "بین اسلام (مسلمان کامل و واقعی) و کافر (الوده ب گناه و معصیت مطلق) ی فضاییه ک انسان‌های عادی مثل ما با همین میزان اعتقادات قرار گرفتن، ن مسلمان کامل و واقعی و ن کفر و معصیت مطلق.
ولی وقتی ی عارفی میان همچین جماعتی قرار میگیره، تاب نمیاره چون اعتقادتش بالاتر از همچین مردمیه و نمیتونه بینشون زندگی کنه و همچنین اعتقادتش در حدی هم نیست ک بتونه خودشو ی مسلمان (واقعی و کامل) بنامه بخاطر همین مولوی میگه ی عارف ن در کفر و گناه جایی داره ن در اسلام و ن میان مردمی چون ما
بنظرم مولوی خواسته بگه عارف ی انسان کاملا ازادس ک ب انسانیت معتقده