آره قطعا. یه مشکل اساسی اینجاست که ما چیزهایی که نباید رو بومی میکنیم و چیزهایی که باید رو بومی نمیکنیم. مثلا ما خیلی از رشتههای دانشگاهی رو صرفا بر این اساس که تو کشورهای دیگه وجود دارن، به دانشگاه امام اضافه میکنیم، بدون این که فضای اشتغالی براشون وجود داشته باشه. پروژههای دانشگاهیمون رو صرفا بر این اساس تعریف میکنیم که تبدیل به مقاله بشن، بدون این که در نظر بگیریم نیاز صنعت و اقتصاد کشورمون خیلی بی ارتباط و در خیلی موارد، خیلی سطح پایینتر از اون پروژه هاست. نتیجش این که ارتباطی بین صنعت و دانشگاه نیست و خروجی دانشگاهمون هم در بهترین حالت، دانشجویی میشه که مناسب اپلای و رفتن از ایرانه، نه چیزی که تو صنعت و اقتصاد بهش نیاز داریم.
پاسخ:
بله حرف های شما کاملا درسته. چیزی که مد نظر من هست نقش ما به عنوان مصرف کنندگان یا بهتر بگم شرکت کنندگان در این سیستمه. مثلا چرا خودمون اینقدر نابینا و نا آگاهیم به کاربردی نبودن یا وجود نداشتن فضای اشتغال در هر رشته ای و واردش میشیم. چرا دانشجوها تا این اندازه گردن نهاده اند پیش استادها و....
احتمالا بهترین تشبیهی که می شد از آموزش عالی تو ایران کرد...
البته نسخه های سطح پایین تر _ و در مواردی سطح بالاترش _ تو بقیه ی دنیا هم هست. نمونش روندی که چاپ مقاله در همه ی دنیا پیدا کرده و ملاک های آکادمیکی که صرفا تو خود سیستم معنا دارن، مثل h-index.
پاسخ:
بله..ولی خب باید اول به مشکلات اساسی خودمون توجه کنیم.