این که من شرایط تو را درک مى‌کنم، دلیل نمى‌شود تو هر کارى که دلت مى‌خواهد بکنى.
تو بیمارى، غمگینى، افسرده‌اى، تنهایى، مشکلات زیادى دارى، توى غربت مانده‌اى، جفا دیده‌اى، بى‌کارى، ندارى، بى‌اراده‌اى، خجالتى یا کم‌تجربه‌اى یا هرچى؟ خب، چه بد. شاید بخواهم/بتوانم کمک‌ات کنم، شاید هم نه. اما دانستنِ شرایط تو، مجوزِ هر رفتارى از سوى تو نمى‌شود. خب؟
+حسین وحدانی
زندگی کردن با دو دسته از آدم ها در جامعه ترسناکه..
دسته ی اول کسانی هستند که اطلاعی از اتفاقات و جریان های اجتماعی و سیاسی های اطرافشون ندارن و با هر سطحی از آگاهی ، خودخواسته خودشون رو از تمام خبرها و حرکت ها دور نگه میدارن..
و دسته ی دوم که حتی ترسناک تر از منفعلان گروه اولند آدمهایی هستند که فقط در روزهای خاصی به این چیزها کار دارند ! یعنی بعد از بازتاب گسترده ی یک خبر یا شکل گرفتن یک جریان بزرگ دچار احساسات عجیب و غریبی ( همون جوگیری ) میشن ، شروع به پیگیری موضوع میکنند و حتی گاهی دوست دارند بخشی از اون حرکت باشند .
مشکل اینجاست که آگاهی اونها در سطح همون خبرهای بازتاب شده ست..و نه فکر و مطالعه ای ، چه قبل و چه بعد از اون اتفاق مهم..چنین انسانهایی قطعا در شکار احساسات بی معنی ناتوانند..
اونها با حضورشون به جریان ها و انقلاب ها قدرت میدن..بدون این که بدونند واقعا در حال انجام چه کاری هستند..
شاهکارهای کمی وجود دارند که ارزش تجربه کردن تقریبا برای همه ی انسان ها رو داشته باشند..
در عوض فیلم ها ، سریال ها و کتاب های معمولی زیادی وجود دارند که نه اونقدر خوبند که بخوای به کسی پیشنهادشون کنی ، نه اونقدر بدند که بخوای دیگرانو از تجربه کردنش منصرفشون کنی !
به خاطر همین من در مواجه شدن با این سوال که بخونم ؟ یا ببینم ؟ شرایط سختی رو تجربه میکنم..در این موقع من باید یه تاریخچه از علاقه مندی ها و یه اطلاع کلی از سلیقه و نحوه ی صرف کردن وقت و انرژی پرسش کننده داشته باشم تا بتونم جواب مناسبی بدم...
برای خود من داستان به این صورته که چون نمیدونم چقدر زنده ام مسلما سعی میکنم بهترین چیزهایی که ازشون اطلاع دارمو هرچه زودتر تجربه میکنم..هرچند گاهی واقعا انتخاب های بدین .اما من باید تجربشون میکردم ( یا وقت بیشتری برای پرس و جو میذاشتم ) تا از این قضیه مطمئن بشم..
به نظر من هر کسی تنها زمانی میتونه حرفه ای بشه که به
اندازه ی تجربه های خوب و شگفت انگیز ، تجربه های بدی هم داشته باشه ، تا
بتونه تفاوت ها رو ببینه و توانایی مقایسه کردن رو بدست بیاره .
مسئله مهم اینه که از این تجربه های نسبتا بد هم دست خالی بیرون نیایم .نگیم افتضاحه و بیخیال بشیم . من وقتی اثری رو انتخاب میکنم تا پایان به نویسنده یا کارگردان این فرصتو میدم تا حرفشو بزنه . آره..بعضی وقت ها نا امید میشم اما بعضی وقت ها هم هست که میبینم واقعا ارزششو داشته..
حرف اینه که منفعل نباشیم و تو هر تجربه ای بگردیم برای یک چیز لذت بخش یا مفید و آموزنده..شاید تنها چیزی که من از تماشای یه فیلم بدست بیارم یادگرفتن یه اصطلاح انگلیسی باشه ..یا لذت بردن از یک سکانس و جلوه های بصری فیلم..کیف کردن از صدای یه بازیگر یا لباس ها و خنده هاش ...
بعضی وقتها حتی مهم نیست که دست خالی بیرون بیایم ! مهم اینه که دست نکشیم از جستجوکردن..
یا به قول آقای شعبانعلی : آموختن، جستجوی رگه‌های طلاست. ما به جستجوی سرزمین الماس نیامده‌ایم. ما به جستجوی رگه‌هایی از طلا، در معدنی از سنگ و گل می‌گردیم. هر حرفی، هر محفلی، هر کتابی و هر انسانی، یک پیام برای ما دارد. آن پیام در قالب بحث و شعر و داستان و به هزار لباس، بیان می‌شود. اما پیام یکی است...و رسیدن به این پیام نیاز به جستجو و کندوکاو دارد..دنیا در هیچ جا برای هیچکس، شمش طلای طبیعی پنهان نکرده است..
یکى از موهبت ها و نعمت هاى بزرگى که بیشترِ ما تو زندگى داریم و اصلاً حواسمون بهش نیست و قدرش رو نمى دونیم، "معمولى" بودنه.
معمولى و متوسط بودن یکى از فاکتورهاى تأثیرگذار براى زندگى آروم، طبیعى و سالمه.
آدمهایى که بیش از حد چاق یا لاغر هستن، بیش از حد زیبا یا نازیبا هستن، قدشون خیلى زیادى بلند یا کوتاهه، وضع اقتصادیشون بیش از حد خوب یا بده، معمولاً نسبت به افراد عادى و معمولى و متوسط، مستعدِ مشکلات و صدمه هاى بیشترى در طول زندگى هستن.
یک نمونه ى خیلى ساده بعضى از افرادى هستن که اضافه وزنِ غیرطبیعى دارن، کافیه چند دقیقه باهاشون صحبت کنید تا از کمبود اعتماد به نفس، نارضایتى، افسردگى، مشکلات ارتباطى و هزار مسأله ى دیگه شون باخبر بشین.
یا افرادى که طبق معیارهاى جامعه شون خیلى زیبا تلقى میشن، در بسیارى موارد ممکنه مستعدِ خطر اعتماد به نفس کاذب و خودشیفتگى و تکبر، نازپروردگى و به دنبالش آسیب پذیرى زیاد و انعطاف و پذیرشِ کم، عدمِ رشد و پختگىِ شخصیتى و هزار مشکل دیگه بشن.
افراد معمولى و متوسط معمولاً در روابط هم موفق تر و راحت تر پیش میرن، راحت تر انتخاب مى شن، راحت تر انتخاب مى کنن و راحت تر رابطه شون رو پیش مى برن.
(البته این بحث اصلاً به این معنا نیست که افراد خاص نمى تونن زندگى سلامت و موفقى داشته باشن، فقط احتمالاً با دغدغه ها و مسائل بیشترى رو به رو خواهند بود..
+غزل مهدوی
اگر علیرغم همه چیز
از درونت نمی‌شکفد ، انجامش نده..
اگر ناخواسته از قلب و ذهن و دهان و دلت
بیرون نمی‌آید ، انجامش نده
اگر مجبوری ساعت‌ها بنشینی
و به صفحه‌ی کامپیوترت خیره شوی
یا پشت ماشین تحریرت قوز کنی
و دنبال کلمه بگردی ، انجامش نده
اگر دنبال پول و شهرتی
انجامش نده
اگر دنبال جلب توجه زن‌هایی
انجامش نده
اگر مجبوری بنشینی و بارها و بارها بازنویسی کنی
انجامش نده
اگر حتی فکر کردن به نوشتن برایت کار شاقی است
انجامش نده
اگر سعی می‌کنی که شبیه کس دیگری بنویسی
فراموشش کن..
اگر مجبوری صبر کنی تا از درونت بجوشد
بعد صبورانه دوباره به انتظار بنشینی
یا اینکه هرگز از درونت نمی‌جوشد
به فکر یک کار دیگر باش
اگر مجبوری بار اول برای زنت
دوست دختر یا دوست پسرت
یا پدر و مادر یا هرکس دیگر بخوانی
هنوز آمادگی‌اش را نداری
مانند خیلی نویسنده‌های دیگر نباش
مانند هزاران آدمی که اسم خودشان را نویسنده گذاشته‌اند نباش
کند و خسته کننده و پرمدعا نباش
نگذار عشق به خود از پا درت بیاورد
کتابخانه‌های جهان از دست امثال تو
آنقدر خمیازه کشیده‌اند که خواب‌شان برده
خودت را به جمع آنها اضافه نکن
این کار را نکن
مگر اینکه از روحت مثل موشک بیرون بیاید
یا ساکت ماندن به سمت دیوانگی، خودکشی یا جنایت بکشاندت
یا اینکه خورشید درونت
در حال سوزاندن وجودت است
زمانی که واقعاً وقتش برسد
و یا اگر برگزیده باشی
خودش راهش را پیدا می‌کند
و تا وقتی که بمیری یا درونت بمیرد
کارش را ادامه میدهد
راه دیگری وجود ندارد
و هیچ‌وقت دیگر هم وجود نداشته است ...
{ چارلز بوکوفسکی }
نشر هر مطلبی، تجاوز خودخواسته به حریم شخصی مان است..
+مارشال مک لوهان
برایم نوشت:« هیولایی درون من است که از شادمانیِ او غمگین می‌شود. هیولایی که گویی فقط وقتی شادی را بر او می‌پسندد که یارِ من و در جوار من باشد. من این هیولا را میبینم و بابتش شرمسارم، آن ادعای عاشقی کجا و این اندوه خواستن برای معشوق کجا، باورت می‌شود از خودم خجالت کشیدم؟»
برایش نوشتم: آدمی وقتی شادیش را به حضور دیگری گره می‌زند، توقعِ ناخوداگاهِ احساسی متقابل را دارد: تو بهانۀ شادی منی، کاش من هم دلیل شعف تو باشم. من برای شاد بودن نیازمند تو‌ام، تو اما چونی بی من؟ شادمانی او بی حضورِ تو، بی‌نیازی اوست از تو. این به یادت می‌آورد که جایی نداری در آن سپهر. این بی‌نیازی است که دردت آورده، این بی‌جایی..
+امیرحسین کامیار
آرزو میکنم قانون جدیدی در طبیعت به وجود می‌آمد که به موجب آن، هر کس حق داشت در طول شبانه‌روز از تعداد محدود و معینی کلمه استفاده کند. روزی فلان قدر کلمه، و همین که شخص این تعداد را ادا کرد یا روی کاغذ آورد، تا صبح روز بعد لال و بی سواد شود. در حوالی ظهر سکوت مطلق حکمفرما می‌شد و فقط هر ازگاهی سخنان مختصر کسانی به گوش می‌رسید که می‌توانند فکر کنند چه می‌گویند، یا کسانی که به دلایل دیگری حرف خود را نگه می‌دارند. از آنجا که این سخنان در سکوت ادا می‌شوند، در نهایت به گوش‌ها نیز راه پیدا میکنند...
+سلاوُمیر مروژک، نویسنده و طنز پرداز نامدار لهستانی
Pin : واقعاً زیاد حرف می‌زنیم
عشق یه واژه ی ذهنیه و در نظر هرکسی میتونه معنای متفاوتی داشته باشه..
از
نگاه من یکی از نشونه های عشق یا معشوق اینه که وادار به قد کشیدنت
میکنه..این رشد از اون جهت مهمه تا خودت رو شایسته ی همراهی و حضور در
کنارش ببینی..
این به معنای این نیست که در این بین کسی بالاتر
(معشوق ) و کسی پایینتر ( عاشق) از دیگری قرار داره..اصلا شکل ایده آل
رابطه اینه که هر دو به شکلی در مورد دیگری این احساس رو داشته باشند..به
هرحال زندگی جنبه های مختلفی داره و ممکنه هرکسی در هرکدوم از این مسیرها
چند گامی جلوتر از دیگری باشه..
نکته ی مهم تر اینه که معشوق
نباید ساکن باشه یا جایگاه ثابتی داشته باشه تا بعد از مدتی تلاش دست
یافتنی بشه..با رسیدن..با احساس راحتی و امنیت..نیاز به تلاش کردن و بهتر
شدن در ما میمیره..معمولا در همون نقطه ست که ما از همدیگه جدا میشیم یا
کفش هامون رو در میاریم و شروع به ساختن خونه میکنیم..در همون جاست که این
حرکت و رابطه ی پویا شروع به مردن میکنه..
معشوقه ای مناسب حال
ماست که هر روز به شکلی با پیش رفتن خودش ما رو هم در جهت های مختلف زندگی
به تلاش کردن وادار کنه..این یک درخواست از جانب اون نیست..این خواسته و
نیاز خود ماست وقتی میخوایم باز هم خودمون رو شایسته ی حضور در کنار اون
ببینیم..
حس خوبی به کسانی که موقع حرف زدن باهام فینگیلیش تایپ میکنند ندارم..احساس میکنم برای خودشون ، من و واژه ها احترامی قائل نیستند..
اگه برای تندتر نوشتن هست خب چه عجله ای هست و چه کار مهم تری ؟
و اگه برای راحت تر نوشتنه ، نباید راحتی طرف مقابل در خوندن رو هم در نظر گرفت ؟
وقتی جهانِ انسان فرو می ریزد - یا بهتر بگویم جهانی که انسان برای خود ساخته فرو می ریزد- آدم مستعد پناه بردن به ایده های غریبی می شود : ایده ی بی اعتباری دنیا ، ایده ی پوچ بودن تمام آمال و امیدها.
در این دقایق حتی ایده مرگ هم برای انسان عینی شده و خود را چون راه حلی بی دردسر می نمایاند. به گمانم هجوم این ایده ها و احساس ها غیر طبیعی نیست. این ها اضطرابِ ناشی از احساس بی پناهی در جهانی هستند که دیگر جهان ما نیست جهانی که آن را نمی شناسیم٬ جهانی که قرار نبود جهانِ ما باشد. آنچه غیر طبیعی است اما تسلیم شدن به این ایده ها و احساس هاست. ما باید با این واقعیت کنار بیاییم که جهان هایی که برای خود می سازیم ضرورتا فروخواهند ریخت و زندگی چیزی جز ساختن و دوباره ساختنِ جهان هایی محکوم به فروپاشی نیست...
فکر میکردم باید متناسب با توانایی ها و داشته هات ، مقدار مشخصی اعتماد به نفس داشته باشی..
ولی حقیقت اینه که با این سیر منطقی تو این دنیا به هیچ جا و هیچ چیز نمیرسی..هرطوری که هستی باید یه پک کامل اعتماد به نفس دانلود کنی و روی خودت نصب کنی یا هرجا میری همراه خودت ببری..
و گرنه ؟
فرض کنید من معتقد باشم که ساختار و کارکردی بسیار بهتر از شما دارم. جسمم سالم‌تر، زیباتر و پُرقوت‌تر است. در ناحیه‌ی ذهن، قدرت یادگیری، سرعت انتقال، قدرت تفکر، عمُق فهم و حافظه‌ام از شما بهتر است. در ساحت روانم، سخاوت و شجاعت و فضیلت‌های اخلاقی بیشتری دارم و یا در مناسباتم از نظر نفود کلام، نَفَس گرم، قدرت اقناع، لطیفه‌گویی و حاضرجوابی و سایر توانایی‌های مهارتی از همه‌ی شما بیشم. آیا با همه‌ی این احوال و با فرض درستی همه‌ی این مدعیات، میتوانم بگویم که «این منم طاووس علیین شده»؟
خیر؛ چون می‌توانید به من بگویید بسیاری از این ویژگی‌های تو محصول ژنتیک، محیط تعلیم و تربیتی، خصوصاً در سه سال آغاز زندگی و بسیاری عوامل دیگر بوده است. حتی اقلیمی که در آن زندگی کرده‌ای در تو تأثیر داشته است. خانواده و ویژگی‌های پدر و مادر و اینکه در خانواده‌ای اصیل به دنیا آمده‌ای دخالت داشته‌اند. تو چیزی نداری که تنها متعلق به خودت باشد. حتی اگر گفتم که پشتکار داشته‌ام در حالی‌که قُل هم‌سان من دقیقاً در همین شرایط بود، اما فقدان پشتکار، باعث شد به جایی نرسد؛ می‌شود پرسید این علاقه، اراده‌ی قوی و پشتکار را چه کسی به تو داده است؟ کافی بود یکی از رویدادهایی که در زندگی تو رخ داده، رخ نمی‌داد تا تو آنچه که هستی نمی‌شدی.
از این مثال یا باید نتیجه گرفت که اصلاً منی در کار نیست، آنچنان که بودا و و در میان فلاسفه‌ی جدید دیوید هیوم می‌گفتند و یا باید نتیجه گرفت که منی در کار هست، اما مرزی بین «من» و «نامن» وجود ندارد. اگر منی هست، شناور در کلّ هستی است. چه چیزی از ما منحصراً در اختیار ماست و هستی توان تأثیرگذاری در آن را ندارد؟ اگر چندروز متوالی باران ببارد و شما از خانه نتوانید بیرون بیایید و اوقات‌تان تلخ شود، خواهید فهمید که باران هم جزوی از شماست و بیرون از شما نیست. همه‌ی آنچه در جهان است در وضع و حال ما تأثیر دارند.
ما انسان‌ها معمولاً در ناحیه‌ی جسم‌مان این را می‌پذیریم که مثلاً زیبایی‌مان یا استحکام دندان‌هایمان دست خودمان نبوده‌است و به ارث بُرده‌ایم؛ اما در عالَم ذهن و از آن بیشتر در عالَم نفس و روان پذیرای این موضوع نیستیم. یعنی می‌خواهیم توانایی‌های ذهنی و روانی‌مان را به خودمان نسبت دهیم.
هیچ نعمتی به خاطر استحقاق تو به تو اعطا نشده و نقمت‌ها هم به خاطر بی‌استحقاقی تو نبوده است. برای مثال تو رفته بودی کتاب درسی بخری و به اتفاق، کتابی عرفانی به دستت رسید و زندگی‌ات دگرگون شد. کار از کار خیزد در جهان. آیند و روندِ حوادث، ما را شکل می‌دهند و حتی اگر بگویی توانایی‌های‌ات محصول برنامه‌ریزی تو بوده است، می‌پرسیم شعور و هنر برنامه‌ریزی را چه کسی به تو داده است؟
+مصطفی ملکیان
بعضی از مردم معتقدند چیزی به نام شانس وجود ندارد. آنها همان هایی هستند که مایلند وقت و بی وقت فریاد بزنند «خواستن توانستن است» و جملات زیبای دیگری شبیه به این. اما من به چیز دیگری اعتقاد دارم: به این که همه زندگی انسان بر اساس شانس بنا می شود.
شما شانس می آورید و در خانواده ای زاده می شوید که به سلامتی، تحصیل یا رفتارهای اجتماعی تان بها می دهد. اما ممکن است شانس نیاورید و فرزند یکی مانده به آخر یک خانواده پرجمعیتِ کم درآمد باشید که نه به سرفه های چند ماهه و زانوی ترک خورده تان اهمیت می دهد، نه به تکالیف مدرسه و نمره های کم و نه به رفتارهای آزاردهنده تان.
اگر شما زیبا و قدبلند به دنیا آمده اید و حالا می توانید دیگران را کوتوله های ایکبیری خطاب کنید، فقط شانس آورده اید. شما شانس آورده اید که دماغ کوچک و سربالایی دارید و حالا می توانید انگشت اتهامتان را به سوی دوستداران جراحی زیبایی بگیرید و بگویید «طبیعت را دستکاری نکنیم.»
شانس آورده اید که در خانواده ای متولد نشده اید که شما را در شانزده سالگی مجبور می کند با مردی که ازش بیزارید ازدواج کنید و نه ماه بعد در حال شیر دادن به بچه ای درست شبیه به مرد منفور باشید و حالا می توانید از استقلال زنان و آزادی انتخاب حرف بزنید و گزینه خواستگاری زنان از مردان را روی میز بگذارید.
این شانس است که شما را پشت فرمان ماشین می نشاند تا برای جوان آشفته و سیه چرده ای که دارد توی سطل زباله دنبال ناهار می گردد، بوق بزنید و بگویید «برو کنار می خوام پارک کنم». فقط شانس آورده اید که پدر و مادر گمنام آن زباله گرد، پدر و مادر شما نیستند. شانس است که شما را متولد مرفه ترین شهر دنیا می کند یا متولد برهوتی بی نام و نشان که ساکنینش برای چند قطره آب، جان یکدیگر را می گیرند. شانس است که تصمیم می گیرد شما به چه طبقه ای تعلق داشته باشید و با چه فرهنگی رشد کنید و بزرگ شوید.
به گمانم در زندگی چیزهایی کمی است که می شود به آن بالید. چیزهای کمی هستند که خودمان به تنهایی به دستشان می آوریم. بیایید نگاهی به افتخاراتمان بیندازیم و ببینیم چقدر مدیون شانس خوبمان بوده ایم. راستی پس سهم بدشانس ها از این زندگی چیست؟
+آنالی اکبری
دور ِ دور ِ دور که میشی همه چیز کوچک و سطحی و پیش پا افتاده به نظر میرسه..تمام پیروزی ها و شکست ها ، خوشحالی ها و ناراحتی ها ، دلدادگی ها و دل کندن ها ، خوشی و ناخوشی ها ،دوستی ها و دوری ها ، موفقیت ها و خرد شدن ها ، دستاوردها و آرزوها ، همه به یک اندازه معنی خودشونو از دست میدن..همه ، به یک اندازه ناچیز و بی ارزش میشن..
اطلاعات نامحدود و توجه ما محدود است . سؤال اساسی حداکثر کردن بازگشت سرمایه در جستجوی اطلاعات است.
باید این وسواس را به خرج دهیم که توجه ما صرف چه می شود .چه راندمانی دارد و چه برمی گرداند ؟مثلا به ازای دو ساعت توجه من به این فیلم چه عایدم شد ، چند ساعتی که به مطالعه ی این کتاب یا آن پنج دقیقه ای که به مطالعه ی این وبلاگ میگذرد.. آیا می ارزد؟ اینجاست که باید حواسمان جمع شود تا منابع و علوم نافع را کشف کنیم.
با مقایسه و ارزیابی ، آنچه را که بیشتر ارزش توجه دارد بیابیم و خود را در مسیر آن قرار دهیم..
به گمانم وقتی می توانیم مطمئن شویم درست زندگی کرده ایم که با نگاه به گذشته، به پیشانی مان بکوبیم و بگوییم «وااای من چرا اینجوری بودم؟»
این فریادِ "وای من چرا اینجوری بودم" به شما نوید می دهد که نسبت به آن دوره پیشرفت کرده اید. در واقع آنقدر پیشرفت کرده اید که حالا می توانید با اطمینان خودِ قدیمی تان را به سخره بگیرید. به گمانم این اتفاق خوبی است که با دیدن عکس و فیلم های قدیمی یا با یادآوری خاطرات سال های دور یا با خواندن نوشته های خاک خورده، از خودمان شرمنده شویم.
واقعیت این است که هیچ فوق العاده ی امروزی، از ازل فوق العاده نبوده. نویسنده های خوب هم روزی کارشان را از دری وری نویسی های بی ارزش شروع کردند. عکاس های خوب هم زمانی کادرهای داغان می بستند. بازیگرهای خوب هم زمانی مسخره و تصنعی به نظر می رسیدند. راننده های خوب هم یک روزهایی ماشین را موقع راندن خاموش می کردند. آشپزهای خوب هم زمانی غذای شور یا سفت و سوخته روی میز می گذاشتند. زن و شوهرهای صبور هم زمانی سر موضوعات کوچک و به یاد نماندنی از هم عصبانی و دلخور می شدند و اساتید زبان انگلیسی هم یک روز سر کلاس، a b c d می خواندند.
به گمانم دوران نوجوانی و سال های اول جوانی، زمان مناسبی برای حماقت است. زمانی که می توانید از خودتان یک دلقک تمام عیار بسازید و خوشی کنید و به سیم آخر بزنید و متوجه دلقک بودن خود نباشید و ندانید که دارید هر روز اشتباهات بیشتری را به سبد اشتباهاتتان اضافه می کنید. مهم این است که این موضوع را چند سال بعد بفهمید و به پیشانی تان بکوبید. مهم این است که اشتباه بودن کرده هایتان را بپذیرید و برای خودتان سر تاسف تکان دهید و زیر لب تکرار کنید دیگر یک احمق نخواهید بود.
به گمانم کسی که هرگز به سیم آخر نزده و هرگز دیوانگی و حماقت نکرده، نمی تواند یک روز صفت فوق العاده را روی شانه هایش حمل کند. فوق العاده ها از اول فوق العاده نبوده اند. آنها اشتباه کرده اند، زمین خورده اند، زخمی شده اند، اشک ریخته اند، بلند شده اند، فکر کرده اند، خودشان را به سخره گرفته اند، جاده را عوض کرده اند، تلاش کرده اند و بالاخره به جایی رسیده اند که حالا هستند.
شرمنده نباشید. عکس ها و اسناد قدیمی را دور بریزید و دوباره شروع کنید. همیشه برای عوض کردن جاده وقت هست.
+آنالی اکبری
می‌دانی گاهی خواسته‌ای در آدم شکل می‌گیرد که ذهن و دل را مشغول گرفتار می‌کند. بعد وقت، پول و انرژی صرف می‌کنی تا بروی و به آنچه که می‌طلبیدی برسی و رسیدن می‌شود اول دردسر. به خودت نگاه می‌کنی و می‌فهمی میان آن خیال و این واقعیت هیچ سازگاری نیست، لذتی که پنداشته بودی در چیزی که محقق شده یافت می‌نشود و اصلا به هوای باغ و بستان از برهوتی بدآهنگ سر در آورده‌ای... آدم این وقتها هم نومید می‌شود و هم خودش را بابت تمام آن هزینه‌ها که داده ملامت می‌کند و می‌پندارد آن زمان یا پول هدر رفته است.
اینجاست که گمانم برخطاییم. وقتی می‌کوشی به چیزی برسی و بعد با پوچی آن موقعیت مواجه می‌شوی، چیزی را هدر نداده‌ای. این وقت و پول و رمقی که تلف شده به نظر می‌رسد، بهایی است که پرداخت کرده‌ای تا جانت را از سراب حسرت آزاد کنی و فکر کن عزیز من که چقدر ناخوشایند و تلخ می‌بود اگر تا همیشه به صلیب آن خواسته مصلوب می‌ماندی و نمی‌فهمیدی که این حسرت، پستۀ بی‌مغز است. درونش هیچ است و جز هیچ نیست. فکر کن چه غم‌انگیز می‌بود اگر که می‌گذاشتی هیچ تو را یک عمر اسیر خویش نگه دارد.
فکر کردم با خودم که کاش کسی به وقت تردید کنار آدم باشد تا برایش بگوید به دنبال شوقت برو زیرا که عاقبت سرگردانی در بادیۀ شوق ، یا لذت است یا آزادی...
