جهانی که آن را نمی شناسیم
چهارشنبه, ۲۴ آذر ۱۳۹۵، ۱۱:۴۸ ق.ظ
وقتی جهانِ انسان فرو می ریزد - یا بهتر بگویم جهانی که انسان برای خود ساخته فرو می ریزد- آدم مستعد پناه بردن به ایده های غریبی می شود : ایده ی بی اعتباری دنیا ، ایده ی پوچ بودن تمام آمال و امیدها.
در این دقایق حتی ایده مرگ هم برای انسان عینی شده و خود را چون راه حلی بی دردسر می نمایاند. به گمانم هجوم این ایده ها و احساس ها غیر طبیعی نیست. این ها اضطرابِ ناشی از احساس بی پناهی در جهانی هستند که دیگر جهان ما نیست جهانی که آن را نمی شناسیم٬ جهانی که قرار نبود جهانِ ما باشد. آنچه غیر طبیعی است اما تسلیم شدن به این ایده ها و احساس هاست. ما باید با این واقعیت کنار بیاییم که جهان هایی که برای خود می سازیم ضرورتا فروخواهند ریخت و زندگی چیزی جز ساختن و دوباره ساختنِ جهان هایی محکوم به فروپاشی نیست...
- چهارشنبه, ۲۴ آذر ۱۳۹۵، ۱۱:۴۸ ق.ظ