حرف بزنیم :: دچــآر باید بود..

حرف بزنیم

پنجشنبه, ۷ بهمن ۱۳۹۵، ۱۲:۲۲ ق.ظ

بهتره از چیزهایی که دوستشون نداریم فاصله بگیریم ، به جای اینکه در موردشون صحبت کنیم..

فقط یک دایره ی خیلی کوچک که مسائل مربوط به خانواده و دوستان بسیار نزدیکمون هستند از این قاعده مستنثی میشه..با اون ها باید در مورد بیشتر دوست نداشتنی هامون و چیزهایی که آزارمون میده ، دائما حرف بزنیم ، تا دلخوری ها کوچک روی هم انباشته نشن و جدایی های بزرگ ، به تدریج ، رقم نخوره...از اونها هم همینو بخوایم و اگه حواسشون نیست گاهی یادآوری کنیم..

اشتباه بزرگمون تو روابط اینه که خواسته هامونو صریح بیان نمیکنیم..میگیم اینطوری مزش میره ، خودش باید بفهمه .. و خب اون اغلب نمیفهمه . و این از بی توجهی نیست..باید خیلی چیزها رو یاد هم بدیم تو کشوری که چیزی یادمون ندادن..

۱۲ ۰
پنجشنبه, ۷ بهمن ۱۳۹۵، ۱۲:۲۲ ق.ظ

Mohammad Mahdi ..

در مورد روابط انسانی و عاطفی

مسیر

می نویسم

۰۹ بهمن ۹۵ ، ۰۰:۵۱

آرزو

سلام

جمله آخر من رو می ترسونه:"چیزی به نام راه درست وجود نداره" و "انتخاب مناسب تر" میشه ملکه ذهنم.

همیشه رو موضوعاتی که می نویسین فکر میکنم. نگاه متفاوتتون رو هر روز مرور می کنم و لذت می برم و یاد می گیرم. من هنوز به کمال نوشتن نرسیدم. شاید درست تر اینه که بگم هنوز تو مرحله دیدنم. خوشحالم که هر روز به روز میشین.

سوال: آرامش دارین؟؟؟

۰۸ بهمن ۹۵ ، ۰۱:۱۴

مشکل دقیقا تو همین بخش دومه. معدود آدمایی دیدم که صراحتشون همراه با صداقت باشه. بین آدمایی که اعتقاد دارن ما مکلف به گفتن حقیقت هستیم اما نه همه حقیقت صراحت میشه نشانه قدرتمندی شخصیت. اونایی که بی پروا رک هستن بی پرواییشون برمیگرده به صداقتشون. یه جایی خونده بودم صریح باشین ولی از رو صراحت، شخصیت آدما رو تو صورتشون تف نکنین چون روان آدما ارزشمندتر از هر حقیقتیه. فکر میکنم این موضوع رو هم تجربه کردین که آدمایی که نیازشون رو تعبیر به دوستی می کنن هر قدر باهاشون صریح تر باشین بیشتر ازتون خوششون میاد چون اغلب مشکل خودکم بینی دارن. اما اینکه چرا فکر میکنم رد کردنشون انسانی نیست. دلیلش ناگزیر بودن آدما از همدیگه یا به عبارتی از اجتماع هست. من باور دارم آدما مثل بذر هستن. هر قدر بذر وجودی ما اصلاح شده باشه اگه بذر همسایه معیوب باشه باغمون میوه های سالم نمیده. بادی هست که میبره و میاره. صراحت و صداقت ابزار اخلاق اربابیه.

سوای همه حرفا منم برا خودم حد و مرزی دارم. اگه میل به حرکت و تغییر رو نبینم در نهایت احترام ارتباطم رو قطع یا محدود میکنم حالا بماند که خیلی وقتا نفرین پشت سرمه که خودخواهه و خودش رو میگیره. خدا به زمین گرمش بزنه...

۰۷ بهمن ۹۵ ، ۰۲:۲۲

باهاتون موافقم ولی بین مردمی که حتی دوستی تعریف نشده مشخص کردن حریم دایره خیلی سخته. خیلی وقتا اونایی که بهت نیازمندن میخوان بیان تو دایره. تو ذهن اغلب اونا وقتی تو هر مصیبتی کنارشون بودی یعنی دوستی ولی تو ذهن تو اغلب اوقات همه مشاوره ها و کمک هات برای زکات علم و نعمتی بوده که داشتی و صرفا نقش یه معلم رو ایفا کردی. این آدما تو دایره دوستی تو نیستن ولی نیاز دارن و بهت می چسبن. رد کردنشون انسانی نیست و ادامه ارتباط برای تو تحلیل روحی... توهم دوستی خیلی وقتا دست و پای ما رو می بنده...

دچــآر باید بود..

دچــآر باید بود..

گیرم که هم نیابم، شادم به جستجویش!