نیمه ی دیگر زندگی..

غم انگیز است اگر نیم دیگر زندگی را برایت تعریف کنم

آنکه آلبوم تمبر دارد

نامه ای نمی فرستد برای محبوبش..

آنکه عاشق داستانهای جنایی ست

کارمندی بازنشسته و شهروندی آرام است

که هیچگاه تفنگی را به دریا پرتاب نکرده است..

آنکس که همیشه به ایستگاه قطار میرود

تنها چمدانی را از خانه بیرون می آورد

و هرشب به خانه برمیگرداند..

آنکه آزادی را فریاد میزند

راننده ای است

که گروه 5 نفره اش را در تاکسی تشکیل میدهد

آنکه گلوله خورده است

بازیگر فیلمهای اکشن است

و تنها باید گریم اش را پاک کند..

چاقوهای آشپرخانه

به درد پوست کندن پیاز هم نمیخورند..

و دوست قدیمی..

حتی به در این نمیخورد

که با او چای عصرانه بخوری!

کلمه ها

کلمه ها همه از ممیزی گذشته اند

همه چیز ساده تر از آن است که فکر میکنی

هرکس جوری میمیرد

بعضی در خواب

ماهی بارها روی خاک تقلا میکند

و گلدان پس از دو هفته تشنگی

از خانه بیرون ریخته میشود

اما خوشبختی؟

عکس بی دلیلی ست که در آن انسان ها به هم لبخند میزنند

قطاری ست که هر پنجره اش برای دستی تکان میخورد

و بسته ی سیگار ارزانی

که یک سربازخانه آن را میکشند..

+رسول پیره | کلیدها

+{Fabrizio Paterlini -Silent eyes}

کناره گیری

از کسانی که تنهایی تان را میگیرند اما همراه تان نمیشوند دوری کنید.

چرا آثار تارکوفسکی مبهم به نظر می رسند؟

هرگاه درباره ی موضوعی مطالب به طور کامل گفته نشود، امکان این که انسان خود نیز به تفکر نو و جدید در مورد آن برسد، وجود دارد، در غیر این صورت بدون آنکه بیننده تلاش فکری کند نتیجه نهایی به او عرضه میشود.

از آنجا که بیننده همه چیز را بدون زحمت به دست می آورد، به هیچ وجه نمیتواند از این نتیجه گیری استفاده ی لازم را ببرد. آیا وقتی نویسنده نمیتواند بیننده را در رنج و شادی خلق یک تصویر شریک کند، میتواند چیزی به او ارائه دهد؟

اینگونه روش خلاق مزیت دیگری نیز دارد. تنها راهی که یک هنرمند میتواند با آن در روند دریافت و درک، بیننده را به سطح شعور خود ارتقا دهد این است که اجازه دهد بیننده خود از جزئیات فیلم وحدت آن را دریافته و همزمان با آن هم فکری داشته باشد.

بنابراین برای رعایت احترام متقابل میان هنرمند و مخاطب، یک چنین نسبتی تنها راه مناسب برقراری ارتباط هنری ست.

+زمان ممهور | آندری تارکوفسکی | قباد ویسی | 322 ص

عاشقانه های شلدون :)

The old familiar stories

Sunset Boulevard 1950 Billy Wilder

لزوم توجه به شرایط زمانه در بررسی آثار ادبی

آنچه در ادبیات گذشته و سنتی ما باید مورد توجه باشد این است که این آثار، ادبیات جوانی نیست که از زندگی همسان با زندگی ما مایه گرفته باشد. بیشتر از هزار سال از عمر ادبیات سنتی مان میگذرد.

این آثار از زندگی مردمی مایه گرفته که قرنهاست در غبار زمان محو شده اند، معیارها و ارزش های اجتماعی و فرهنگی ما با آنان قطعاً نمیتواند یکسان باشد.

از این رو باید انتظار داشته باشیم که در این آثار به مواردی برخورد کنیم که با معیارها و ارزش های زندگی مردم امروز مغایرت داشته باشد. نقد و بررسی این موارد و توضیح اختلاف معیارها و بیان علل کج اندیشی ها و افکار خرافه آمیز بسیار اهمیت دارد.
آثار بزرگ ادبی همچون آینه ای است که زندگی اجتماعی زمان خود را با همه پیچیدگی و گستردگی و ابهام در خود منعکس ساخته است، و از آنجا که در چنان زندگیی با ویژگی های خود، ضعف و قوت، همواری و ناهمواری، و زشت و زیبا وجود داشته، به ناچار در چنین آینه ای نیز نمودار شده است: ما سعدی را شاعر و هنرمند بزرگی میدانیم، و این نه بدان سبب است که همه اندیشه های او عین صواب است، و یا نه بدان سبب که تعبیر امروز شاعر و نویسنده ای متعهد بود، بلکه از آن روست که سعدی روح زمان خود را با همه زشتی ها و کاستی ها در آثار خود منعکس کرده است. آثار سعدی باید با شناخت این زشتی ها و کاستی ها و مناسبات و روابط اجتماعی زمان وی ارزیابی و تحلیل شود.

همچنین اگر در آثار دوره ای خاص صفاتی چون بدبینی، عدم اعتماد به دیگران، بی اعتنایی به مصالح اجتماعی، میل نداشتن به شرکت در فعالیت های همگانی، انزواجویی، و نظایر آن وجود دارد، ریشه آنها را باید در عوامل اجتماعی و سیاسی آن دوره و یا دوره های ماقبل نزدیک بدان بررسی کنیم و رابطه عِِلّی ِ وقایع تاریخ و ویژگی های آثار ادبی را کشف نماییم و اندک اندک عادت کنیم تا "تاریخ" را با آثار ادبی مرتبط سازیم.

+گزیده منطق الطیر عطار | انتخاب و شرح: دکتر سیروس شمیسا | 165 ص

financial

Some Like It Hot 1959 Billy Wilder

این احساس که کسی دارد نگاهتان می‌کند از کجا می‌آید؟

گاهی ناگهان احساس می‌کنید کسی دارد نگاهتان می‌کند. انگار "سنگینی نگاه" را حس می‌کنید. اما این احساس از کجا می‌آید؟ پاسخ را در عصب‌شناسی باید جست‌وجو کرد، و مطالعه بر روی نوعی از آسیب مغزی.

ماجرا معمولا این‌طور آغاز می‌شود: چیزی که نمی‌دانید چیست باعث می‌شود برگردید پشت سر یا یک طرف دیگر را نگاه کنید. می‌بینید کسی دارد نگاه‌تان می‌کند، مثلا در قطاری شلوغ، یا وسط پارک، در حالی که دارید در عالم خودتان قدم می‌زنید. اما از کجا می‌فهمید کسی شما را زیر نظر گرفته؟ ظاهراً شهودتان به شما می‌گوید، یعنی چیزی غیر از حواس پنجگانه‌تان؛ ولی حقیقت این است که این حواس، به خصوص حس بینایی، می‌توانند به شکل‌های مرموز و ناشناخته‌ای عمل کنند.

معضل*

انسانها به سرعت یاد میگیرند که چگونه دروغ بگویند. اما گاه حتی پس از یک عمر زندگی، هنوز روش گفتن واقعیت ها به یکدیگر را نمیدانند.

+هسیود

آموزه های ناخوشایند

هستند کسانی که تنها

درس های شیرین آرامش و دوستی را فرا میگیرند.

من اما

درس های نبرد و مرگ را

یاد میدهم

به آنان که دوستشان میدارم

تا هنگامی که حمله آغاز میشود

آماده باشند.

+من والت ویتمن ام! | گزیده ی اشعار والت ویتمن | محسن توحیدیان

آداب‌دانی در مقام گسستن

آدمها یک روز به هم دلبسته مى شوند و تصور مى کنند دوست دارند باقی عمرشان را کنارِ هم باشند.
اما نه تغییراتِ روزگار قابلِ پیش بینی ست و نه تغییراتِ آدمهایش. شاید..شاید یک روزى بیاید که همان آدمها، بدونِ آنکه تبدیل به آدمهاى بد و شرور و ظالمى شوند، تفاهم و توافقشان به مشکل بخورد و دیگر نخواهند باقىِ مسیر را کنارِ هم ادامه دهند.
اگر آن دو فرد هویت فردىِ قوى داشته باشند، قدرت اقتصادى داشته باشند، شخصیتِ مستقل و بدون وابستگی داشته باشند، از سرِ اجبار و نیاز مجبور نیستند یک عمر در تنش و تشنج زندگى کنند و از آن تلختر مجبور نیستند بچه هایى به دنیا بیاورند که در همین فضاى سرد و آشفته بزرگ شوند.
و از همه اینها مهم تر، اگه در عین استقلال داشتن، با هم انقدر رفیق باشیم که بتوانیم بى ترس و نگرانى، از وضعیتِ روانى و احساساتمان با یکدیگر حرف بزنیم و انقدر جرأت داشته باشیم که اگر روزى به هردلیلی نخواستیم ادامه دهیم، این موضوع را واضح و بى پرده به هم بگوییم، دیگر خیانت و پنهان کارى و دروغ معنى ندارد و دو طرف هرچه زودتر، تکلیفشان را میدانند و دنبال مسیر جدیدی برای ادامه زندگیشان میگردند.

+غزل مهدوی

توان استفاده از خودخواهی محض..

اصلا کسی جرئت دارد یک روز صبح جلو آینه بایستد و صاف و پوست کنده به خودش بگوید: "آیا من حق خطا کردن ندارم؟" فقط همین چند کلمه. کسی جرئت دارد مستقیم به زندگی خودش نگاه کند و هیچ چیز همخوانی در آن نبیند، هیچ چیز هماهنگی؟ کسی جرئت دارد با خودخواهی، با خودخواهی محض، همه چیز را خُرد کند و در هم بشکند؟ معلوم است که نه..چه چیزی مانعش می‌شود؟ غریزه بقا؟ واقع بینی؟ ترس از مرگ؟
جسارت نداریم که حتی یک بار در زندگی با خودمان رو به رو شویم. بله، با خودمان. با خودمان، فقط خودمان و خودمان. همین. "حق خطا کردن" اصطلاح کوچکی است، عبارتی کوتاه، اما چه کسی این حق را به ما می‌دهد؟ چه کسی غیر از خود ما؟

+دوستش داشتم | آنا گاوالدا | ناهید فروغان | 176 ص

+شاید تمام کتاب کاوشی بر این سوال باشد که اگر بعد از ازدواج به کس دیگری علاقه مند شدیم، چه میتوانیم بکنیم؟ آیا لزوماً، از خودگذشتی وفادارگونه و ماندن در رابطه ای که روزی به آن متعهد شده ای و به تولد کودکی نیز منجر شده، اخلاقی ترین تصمیم است؟

راستش جواب "آنا"، به عنوان یک زن و مادر (که ترک شده)، کمی برایم غیرمنتظره بود. این پاسخ که در قالب یک پرسش به عنوان آخرین خط کتاب مطرح شده است (و شاید پس از خواندن کتاب برایتان معنای بیشتری داشته باشد) سوالی بود که بعد از تمام کردن و بستن کتاب، یک دقیقه ای مرا به فکر فرو برد.

" آیا آن کودک کوچولوی لجباز ترجیح نمیداد که برای باقی عمر، پدر (و مادر) خوشبخت تری داشته باشد؟ "

آنقدر باهوش که بگذاری پروازم را بکنم..

+دوست دارم با تو باشم، چون در کنارت احساس کسالت نمی‌کنم. حتی وقتی با هم حرف نمی‌زنیم، حتی وقتی پیش هم نیستیم، احساس کسالت نمی‌کنم. فکر می‌کنم علتش این است که به تو اعتماد دارم. حرفم را می‌فهمی؟ هر چیزی را که در تو می‌بینم و هر چیزی را که نمی‌بینم دوست دارم. البته عیب هایت را می‌شناسم. اما به نظرم محاسن من و معایب تو مکمل هم هستند. تو از یک چیزی می‌ترسی و من از چیزی دیگر. حتی خباثت هایمان با هم جورند! تو بهتر از چیزی هستی که نشان می‌دهی و من بر عکس. من به نگاهت محتاجم تا کمی بیشتر..وزن داشته باشم. فرانسوی‌ها چی می‌گویند؟ قوام بگیرم؟ وقتی می‌خواهیم بگوییم کسی از لحاظ درونی جالب است چه می‌گوییم؟
-"عمیق"؟
+آره..من مثل بادبادکم، اگر کسی قرقره ام را نگیرد، معلوم نیست از کجا سر در بیاورم..اما جالب است..گاهی وقت‌ها به خودم می‌گویم که تو آنقدر قوی هستی که نگهم داری و آنقدر باهوش که بگذاری پروازم را بکنم..

+دوستش داشتم | آنا گاوالدا | ناهید فروغان | 176 ص

The Fall

درباره فیلمی که در 18 کشور مختلف جهان و در طول 4 سال فیلمبرداری شده و علیرغم فضای سورئال، کارگردانش می گوید از کامپیوتر برای ساخت صحنه هایش استفاده نکرده و تمام آن تصاویر بی نظیر در لوکیشنهای واقعی فیلمبرداری شده چه می توانم بگویم؟

The story revolves around the friendship between a young girl and depressed man recovering in a hospital in the 1920s. Over the course of their stay the man tells the girl fantastical stories which are brought to vivid life by her imagination.

The fantastical story of adventure and revenge weaves in and out of the hospital-bound story and is constantly being manipulated and changed by our two protagonists. As with all of the director’s films, The Fall, is a treat for the eyes. Shot entirely on location it is genuinely one of the most striking films of the last ten years - hell, of any year. Whilst the lavish imagery may resemble a perfume commercial at times the overtly theatrical style is entirely in keeping with the film’s narrative. The strong compositions, eye-popping colours and elaborate costumes create a world you can totally lose yourself in.

+The Fall 2006 Tarsem Singh

زر زرای الکی

+{ الکی - محسن نامجو }

از آمدنم هیچ معلوم نشد..(یک نمای الکی، یک نقاب الکی!) این جان نزارم هیچ پالوده نشد...(یک فضای الکی ، یک فضای الکی!) از سطح خرافه این زبانم نگذشت..(یک صدای الکی، یک صدای الکی!) گل یافته شد، به دست من پوچ نشد..(یک هوای الکی، یک هوای الکی!)
از آمدن و رفتن ما سودی کو..(یک هبوط الکی، یک سقوط الکی!) دردا و ندامتا که تا چشم زدیم، مأمور که گرفت ما را، بابا خیط نشد به خدا..(به خدای الکی، یک به خدای  الکی!) خر از سر شحنه یک نمد ساخت ولی..(یک کلای الکی، یک کلای الکی!) سرتاسر صحنه آش نذری بود..(نیت های الکی، نیت های الکی!) یک هفته به من مرخصی میدی؟..(لذتای الکی، لذت های الکی!)

وای دهه ی چهل خیلی باحال..(نوستالژیای الکی، تالژیای الکی!) ایام قدیم مردونگی بود.. (هیبتای الکی، هیکلای الکی!) وقتی بچه بودیم نونه خونگی بود.. (مزه های الکی، مزه های الکی!) مردا حالا دیگه فقط سبیلشو دارن.. (سبیلای الکی، سبیلای الکی!) تا حالا جمع روشنفکرا رفتی؟.. (روشنفکرای الکی، چهره های الکی!)
تا حالا با رئیس وستینگ هاوس شام خوردی؟.. (لحظه های الکی، لحظه های الکی!) تا حالا از کسی دل بردی؟ اوهو اوهو اهوم... (سرفه های الکی، سرفه های الکی!) اونا با ما دشمنن ما خوبیم اونا بدن..(این غربیای الکی، این شرقیای الکی..توهمای الکی، توهمای الکی!)
تا حالا تاریخ ایران قبل از اسلام رو خوندی؟..(دانش های الکی، دانشای الکی!) تا حالا راجع به کوروش چیزی..؟(افتخارای الکی الکی، افتخارای الکی الکی!)
قدم زدن در زیر بارون..رو ماسه ها دراز کشیدن قدم زدن در زیر بارون.. رو ماسه ها دراز کشیدن اینا همه با اون صفا داشت..دنیای عشق ما چه ها داشت (یک وفای الکی، یک صفای الکی!) من هرچی میگم واسه خودته دختر..(ادعای الکی ، ادعای الکی!)

این چجور، این چجو جفائیه که دیگه جفا نمی کنی؟! (زر زرای الکی، زر زرای الکی!)
تو نسبت به دیگران موفق تری..(نسبتای الکی، نسبت های الکی!) باید سعی کنی از قافله عقب نمونی..(سبقتای الکی، سبقت های الکی!) باید سعی کنی همه چیرو ول کنی، بدوئی، بندازی، بدوئی تا انتها، بدوئی تا انتها، انتها..(انتهای الکی، انتهای الکی)

انتها، انتها، انتها، انتها..

پیوند ادبیات و زندگی

ادبیات، از دو گذرگاه ما را با زندگی پیوند میدهد: از گذرگاه عاطفی، وقتی آن را میخوانیم. و از گذرگاه خردورزی، وقتی آن را نقد و بررسی میکنیم و با او هم سویی روانی پیدا میکنیم.

وقتی سرگذشتی را در مطالعه می آوریم، به قول آندره موروا در کشاکش حادثه بزرگی قرار میگیریم و لحظات زندگیمان با آن حادثه آمیختگی پیدا میکند. در این موارد نفس و جان ما نمیتواند از اثرپذیری برکنار ماند.

از جهت خردوری نیز اگر به درستی به تحلیل و نقد آثار ادبی بنشینیم و جنبه های مثبت و منفی آنها را دریابیم، زندگی را مطرح ساخته ایم. چه آثار ادبی نیست مگر انعکاس زندگی و برخورد نویسنده یا شاعر با معیارها و ارزش ها.

+گزیده منطق الطیر عطار | انتخاب و شرح: دکتر سیروس شمیسا | 165 ص

حال خوب کن (69)

اهداف کاذب

من هم یکی از آن میلیونها فردی هستم که در زمان تولد به صورت بالقوه هرچیزی میتوانست باشد. من هم جلوی رشدم گرفته شده و وراثت و محیط در تنگنایم قرار داده است.

من هم باورها و معیارهایی برای زندگی داشته ام و خواهم داشت، اما رضایت یافتن از آنها با درک این نکته که زندگی ام درنهایت بسیار سطحی و دوبعدی ست زایل شده است.

فردا، وقتی دوباره سرکلاس بروم و به لزوم درس خواندن برای امتحان پس فردا بیندیشم، لاجرم تنهایی ام از بین میرود.

اما در این لحظه آن هدف کاذب از بین رفته و من اینجا، در این خلا، دور خودم میچرخم...

+خاطرات سیلویا پلات | فرانسیس مک کالو | مهسا ملک مرزبان | 488 ص

پوسته خوش ساخت و پوچ "حال"

نمیتوانم با وجود چنین حقیقت عریانی خودم را گول بزنم. مهم نیست چقدر علاقه مند و مشتاقی، مهم نیست چقدر مطمئنی که این شخصیت توست، هیچ چیز واقعی نیست. نه گذشته، نه آینده.

در اتاقم تنها هستم و ساعت که زیر نور مصنوعی چراغ خیابان برق میزند با صدای بلند تیک تاک میکند.

با خودم میگویم: اگر هیچ "گذشته" و "آینده" ای نداری که این "حال" از آن پدید آمده باشد، پس چرا پوسته پوچ و خوش ساخت "حال" را نمی شکنی و خودت را نمیکشی؟

اما سلول های خاکستری مغزم، مثل طوطی استدلال احمقانه ی "من فکر میکنم پس هستم" را نجوا میکند؛ این که همیشه بازگشتی، بهبودی، نگرش جدیدی هست. پس منتظر میمانم.

اما صبر کردن و خوشبینی چه فایده ای دارد؟ که امنیتی موقتی بدست آوری؟

+خاطرات سیلویا پلات | فرانسیس مک کالو | مهسا ملک مرزبان | 488 ص

خودکنترلی

میدونم حرف و کار و راه درست چیه اما پی اش نمیرم! واقعاً مشکلم چیه؟