تو برای این رودخانه‌ی خشک شده
دو ماهیِ قرمز آوردی
تو برای این علفِ غمگین که میان دره و کوهستان بود
نامی انتخاب کردی...
هر بار نگاهت می‌کنم،
غم را در دلم
مثل تاقه‌های پارچه روی هم می‌چینند
و هر بار بیشتر دوستت دارم،
ماهی قرمزی در حوضِ قلبم می‌غلتد!
به من بگو
چه طور میشود
بهار را در قوطی‌های عطاری تازه نگه داشت؟
{ سید رسول پیره }
گاهی وقتی دلم می‌خواد جمله یا رهنمودی ملکه ذهنم بشه و در زندگیم ورود کنه میام این بالا و جلو چشمم می‌نویسمش.
جمله فعلی...مصرعی از حافظه. بیت کامل اینه: "به مستوران مگو اسرار مستی/ حدیث جان مگو با نقش دیوار" اگه بخوام یکی از بزرگترین پشیمونی‌ها و حسرت‌های زندگیم رو بنویسم همینه. اشتباهی که در گذشته انجام می‌دادم. حدیث جان گفتن با نااهلان، گیریم در حد یک جمله.
برای هرکسی ممکنه رخ داده باشه. تقسیم وجود و سرگذشتت با انسانی که شایسته اون حضور نبوده.
حالا اون آدم چیزی از تو داره که نباید داشته باشه. تو از خودت چیزی در دست اون داری که درک ناشده، به دور انداخته شده. حالا دور از دسترس توئه و اگه صادق باشیم برای همیشه گم شده و از دست رفته. بخشی از وجود تو برای همیشه گم شده.
آشنا گرفتن ِ یک غریبه ِ دور، گناه نابخشودنیه. شاید میزان اهمیت همین حرف هم برای غریبه‌ها غیرقابل درک باشه.
دلاراما..نگارا..چون تو هستی
همه چیزی که باید هست ما را
{ سنایی }
روی پلک‌هایم ایستاده
و گیسوانش آمیخته در موهایم
شکل دستان مرا دارد
رنگ چشمانم را نیز
محو شده درسایه‌ام
چون سنگی در آسمان
با چشمانی هماره گشوده
که مرا ازخفتن باز می‌دارد.
رویاهایش سرشار از نور
خورشیدها را
تبخیر میکنند
مرابه خنده وامی‌دارند
به گریه می‌اندازند
و به خنده...
به سخن گفتن
بی هیچ کلامی...
{ پل الوار }
وقتی تمام حرکات و رفتارهات، حتی کوچک ترینشون، معنی خاصی دارند، طبیعتاً تمایل داری دیگران هم متوجه معنای اون ها باشند. نزدیک ترین انسان ها به ما، کسانی هستند که تلاش بیشتری برای دیدن و درک کردن تمام این ها میکنند.
لبش درمان جان شد چشمش اسرار محبت گفت
ز روی یار تحصیل اشارات و شفا کردم...
{ فیض کاشانی }
تو را به زبان اسپانیایی دوست دارم
در هوس دیوانه وار رقص فلامینکو
در عطش وحشی رقص تانگو
تو را به زبان یونانی دوست دارم
غمناک ، ظریف و زیبا
در نقش و نگار لباس های رقص سیرتاکی
در تکان آرام شانه ها
تو را به زبان ایتالیایی دوست دارم
در اُپرای «عروسی فیگارو» موتسارت
در اُپرای «کارمن» بیزه
در اُپرای «آیدای» وِردی
تو را به زبان ترکی دوست دارم
در رقص جنگی و یاللی
در رقص تأثر برانگیز واغزالی
تو را به هر زبانی دوست دارم
در هر نُت موسیقی
در هر سطری که می نویسم
در هر ترانه ی شور انگیز
در هر ریتم غمناک
آیا عشق را زبانی هست؟
آیا عشق ، کوره راه و راهی دارد؟
تو را به هر زبانی دوست دارم
در هفت نُتی که می دانم
در هفت رنگی که می شناسم
تو را در آسمان وُ زمین دوست دارم
تو را به همه ی زبان ها
در همه ی خانه و راه ها
تو را در درونم
دوست دارم...
{ زیبا خلیل }
ترجمه : محتبی نهانی
عشق باید دشوار باشد..دیریاب و سخت پیدا. باید جان کند، باید صبح زود بیدار شد، منتظر ماند، برای لحظه ی ناب، باید برنامه ای داشت، برنامه ای چید تا شاید نگاهی، فکری، چشمی، سوی تو برگردد، باید از سر و کول هر چه اندیشه ی نشدن است بالا رفت، باید نامش را خوب به خاطر بسپاری، همان دم، همان آن، باید رفت جلو، کوشید، چشم هایش را از بر کرد، نگاهش را حفظ شد، گودی صورتش را به وقت خنده اش دید، باید بیادش بمانی، باید شعر بلد بود، به وقتش، باید خنداند، به موقعش، عشق که سخت آمد، حفظش می کنی، نه به… قد یک خراش هم چیزی کم نمی شود این وسط، در فاصله ی کانونی دو نگاه گرم…
