درک یه سری بحث‌ها برای یه عده‌ای بالاتر از ظرفیت وجودی شونه. همون توی دلمون بگیم "من چی می‌گم تو چی می‌گی" قشنگ ترین حسن ختامه!
دچــآر باید بود..
گیرم که هم نیابم، شادم به جستجویش!
+داری چی میخونی؟
-نمود خود در زندگی روزمره.
+در موردِ چیه؟
-لطفاً هولدن...تو قول دادی مزاحمم نشی و من الان باید اینو تمومش کنم.
+می‌تونه توی فهم چیزی که میخونی بهت کمک کنه.
-باشه..نمود
خود در زندگی روزمره...نوشته‌ی "اروینگ گافمن" ...اون معتقده که زندگیِ
مثل تئاتر می‌مونه. ما خودمون رو متناسب با نقشی که بازی می‌کنیم
می‌سازیم.
+منظورش چیه؟
-بعنوان مثال: توقعی هست که دخترها باید خوب (نایس) باشن..باید لبخند بزنن.
+خب؟
-می‌دونی، یه روز سعی کردم لبخند نزنم و خیلی عجیب بود.
+چرا؟ تو که زیاد اهل لبخند زدن نیستی.
-اگه اینطوریه که منو حسابی عجیب نشون میده و فکر کنم همین باعث میشه مردم از کوره در برن...غریبه‌ها همش می‌پرسیدن: خوبی؟
+می‌خواستی لبخند بزنی؟
-نه، نه وقتی فهمیدم دارم چیکار می‌کنم. گافمن میگه ما این ماسک‌ها رو می‌زنیم تا بقیه احساس راحتی کنن...مثل تو و لباسات.
+دیگه در موردِ لباسام حرف نمی‌زنیم.
-ماسک و لباس تو یونیفرمیه که می‌پوشیش تا توی اداره با بقیه یکدست بشی.
+من نمی‌خوام یکدست باشم.
-همه تلاش می‌کنن تا یکدست باشن.
+به گمونم دلیل تیپ "هیپی" تو رو هم تعبیر می‌کنه.
-تیپ "هیپیِ" مَن؟
+تی‌شرت روستایی، موهای بلند، النگو و صندل‌های چرمی. کمکت می‌کنه تا توی دانشگاه شبیه بقیه بشی.
-درسته.
+اگه کسی نگاهت نمی‌کرد چی می‌پوشیدی؟
-احتمالاً هیچی، تو چطور؟
+همین لباس رو می‌پوشیدم.
-چه غم انگیز.
Mindhunter Season 1 Episode 8