دچــآر باید بود..
گیرم که هم نیابم، شادم به جستجویش!
مگر چند بار دیگر به دنیا می آیم ؟
که یکی را بدون تو ..بدون لبخندت
برسانم به انتها
و بارهای دیگر
با دست هایی که خاک شده اند
دوباره برویم به روی زمینی که رد می شوی ؟
و باد که می آید ..برساند به پیراهنت
که این گرد و خاک..چقدر عاشق آغوش تو بوده است..
یک بار منصفانه نیست زندگی
کم است برای من که گم ات کردم
در اولین نشانه که داشتم
و آن لحن صدایت بود
که در ازدحام خیابان...در لحظه محو شد
و رهگذران..روی لحن تو
آن قدر در آمد و شد بودند
که گم کردن ات بدیهی بود
درست مثل این که بدیهی است
تو گم شده ای
من پیر می شوم
و مرگ که می رسد..فکر می کند
چقدر شبیه حرف های ناتمام
باز مانده است دهانم...
{ ناهید عرجونی }
ایشون صاحب یکی از قشنگ ترین خنده های دنیا هستن..
اگر روزی بمیرم
تمام کتاب‌هایی را که دوست دارم با خودم خواهم برد
قبرم را از عکس کسانی که دوستشان دارم پر خواهم کرد
و خوشحال از اینکه اتاق کوچکی دارم
بی آنکه از آینده وحشتی داشته باشم
دراز می‌کشم
سیگاری روشن می‌کنم
و برای همه دخترانی که دوست داشتم در آغوششان بکشم
گریه می‌کنم
اما درون هر لذت ترسی بزرگ پنهان شده است
ترس از اینکه
صبح زود کسی شانه‌ات را تکان بدهد و بگوید:
بلند شو سابیر
باید برویم سر کار..
{ سابیر هاکا }
عکس : Henri Cartier Bresson
