شبیه حرف های ناتمام

مگر چند بار دیگر به دنیا می آیم  ؟
که یکی را بدون تو ..بدون لبخندت
برسانم به انتها
و بارهای دیگر  
با دست هایی که خاک شده اند  
دوباره برویم به روی زمینی که رد می شوی ؟  

و باد که می آید ..برساند به ‍‍‍‍‍‍‍‍پیراهنت  
که این گرد و خاک..چقدر عاشق آغوش تو بوده است..  

یک بار منصفانه نیست زندگی
کم است برای من که گم ات کردم  
در اولین نشانه که داشتم  
و آن لحن صدایت بود  
که در ازدحام خیابان...در لحظه محو شد  

و رهگذران..روی لحن تو  
آن قدر در آمد و شد بودند  
که گم کردن ات بدیهی بود  

درست مثل این که بدیهی است  
تو گم شده ای  
من پیر می شوم  
و مرگ که می رسد..فکر می کند  
چقدر شبیه حرف های ناتمام  
باز مانده است دهانم...
 
{ ناهید عرجونی }