Pi 1998 - Darren Aronofsky
+یکی از خطاهای خودمون یا ذهنمون اینه که وقتی روی موضوع خاصی تمرکز میکنیم یا روی یک ایده پافشاری میکنیم تمام داده های دیگه رو فیلتر یا انکار میکنیم..گاهی به صورت ناخودآگاه ..طوریکه تمام جهانمون و تمام چیزی که میبینیم "اون "میشه..اون میتونه یک نفر یا یه عدد باشه..فیلم Number 23 با بازی جیم کری به طور کامل به این ایده پرداخته..البته یک پرداخت داستانی نه علمی..
این ماه آثاری از کیم کی دوک رو میبینم
و دارن آرنوفسکی..
فصل اول سریال Lie To Me رو تماشا میکنم
و فصل هشتم Big Bang Theory
به آهنگ های Anathema Band گوش میدم...
و مامک خادم..
زمانی که تا عید مونده رو میخوام به تموم
کردن کتاب های نیمه تموم یا شروع نکرده کتابخونه ام و کتاب های قرض گرفته
شده بگذرونم..برای سال جدید باید یه برنامه منظم تر بچینم..
روانشناسی :
Totem & Taboo | فروید | محمدعلی خنجی
رمان :
کافکا در کرانه | هاروکی موراکامی | مهدی غبرایی
شازده احتجاب | هوشنگ گلشیری
مسیح باز مصلوب | نیکوس کازاتزاکیس | محمود سلطانیه
وقتی نیچه گریست | اروین دیوید یالوم
داستان کوتاه :
مجموعه آثار هوشنگ گلشیری
راه و رسم زندگی :
از سکس تا فرا آگاهی | اوشو | محسن خاتمی
نیروی حال | اکهارت تُله | هنگامه آذرمی
تمرین نیروی حال | اکهارت تُله | هنگامه آذرمی
مهارت ها :
چگونه کتاب بخوانیم | مارتیمر جی. آدلر - چارلز ون دورن
هفت عادت مردمان موثر | استفان کاوی | محمدرضا آل یاسین
در یکی از ماجراجویی هامون من و ریک بطور تصادفی کل دنیا رو نابود کردیم؛ پس اون خط زمانی رو رها کردیم و اومدیم به این خط زمانی؛ چون تو این خط، دنیا سالم بود و ما مرده بودیم. جسد خودمون رو تو حیاط خاک کردیم و جای خودمون رو تو این خط زمانی گرفتیم.
من هر روز صبحونه میخورم، با آگاهی از اینکه فقط بیست متر با جسد در حال پوسیدن خودم قرار دارم...
نیازی نیست برای بچه ناخواسته بودن خودت رو ناراحت کنی؛ هیچ کس به دلیل خاصی وجود نداره؛ هیچ کس به هیچ جا تعلق نداره؛ همه روزی میمیرند. بیا تلویزیونمون رو ببینیم...
Rick and Morty
Friends? What friends?
Who the hell has the luxury of friends?
I've got allies and enemies.
There's no room for anything else
Trumbo (2015)
- Dad? Are you a communist?
+I am.
-Is that against the law?
+It is not.
-The lady with the big hat said you were a dangerous radical.Are you?
+Radical? Maybe . Dangerous. Only to men who fling Cokes.I love our country.
And it's a good government.But anything good could be better,don't you think?
-Is Mom a communist?
+No.
-Am I?
+Well, why don't we give you the official test? Mom makes your favorite lunch.And at school, you see someone with no lunch at all. What do you do?
-Share.
+Share? Well, you don't tell them to just go get a job?
-No.
+So You offer them a loan at 6%.Oh, that's very clever.
-No .
+Ah, then you just ignore them.
-Oh, No Dad.
+Well, well. You little commie.
+Maybe you could finally talk to her, Hank...You can finally show her all the things..we built for her and sing her the songs...
-Manny! Shut up! You don't know the real world.
What if they meet you and they don't see what I see? What if they don't...
+why you don't want talk to her ?
-Because I'm scared.Okay? Because I'm just a scared, ugly, useless person...
+But maybe everyone's a little bit ugly.Yeah, maybe we're all just ugly,dying sacks of shit,
and maybe all it'll take is one person to just be okay with that, and then the whole world will be dancing and singing ,and everyone will feel a little bit less alone...
+Swiss Army Man (2016)
ایده ی مسخره ای وجود داره که اولین بار تو فیلم آسمان زرد کم عمق به گوشم خورد.. نابودی هر‌چیزی در اوج زیبایی..دیشب که کف اتاق دراز کشیده بودم و اندی ویلیامز گوش میدادم دیگه مسخره به نظر نمیرسید...
Buses are for people who don't know each other.
They read books. They listen to music.
- And we all sing songs together, right?
- No! No, no, no, the other people...will stare at you if you sing,
so you listen to your own music.
- Oh.
- Here.stare out the window.
-Oh. And I watch the world go by.
when I get back home, I am gonna ride the bus every day.
-Manny, this is just the beginning.
Every day, you ride the bus and count the minutes, hoping you'll see her again.
-Oh, my God.
She smiles,..and you feel a strange tingle up the back of your neck.
Something carnal inside of you...causes your body to break out in sweats.
You feel like the luckiest man in the world.
She sits alone, just like every other day, and looks out the window..lost in her thoughts.
You know that look...She's just as alone as you are.
But she doesn't have to be...You could talk to her.
Tell her you'd love to sit next to her..today and every other day
because life is short, and no one deserves ...to ride the bus alone.
-I want this to stop.
- It's not working?
- No.
She's too beautiful.I can't talk to her now.
What if I say something stupid? I'll just wanna die.
+She's right there..You're not gonna do anything? What would you do?
+I would...I would probably wait, and watch her get off the bus
and go home and eat...a whole box of pizza by myself.
+Swiss Army Man (2016)
I mean, before the Internet, every girl was a lot more special...
+Swiss Army Man (2016)
ایشون صاحب یکی از قشنگ ترین خنده های دنیا هستن..
+مردا همیشه همینو میگن ..که برمیگردن ..من هم همیشه همینو به همه ی زنا گفتم..
- بدون اینکه حرفتو باور داشته باشی؟ - من که باور نمی‌کنم - تو فقط می‌خوای خودتو بدتر از اون چیزی که هستی نشون بدی...
بعضی‌وقت‌ها بعضی فیلم‌ها به خاطر نزدیکی‌شان به تفکر بیننده می‌توانند برای او جذاب‌تر و دوست‌داشتنی‌تر از حد معمول باشند و «کاپیتان فنتستیک» به خاطر این خط داستانی چنین جایگاهی را برای من دارد. گرچه تعداد دفعاتی که پایم را در هفته از خانه بیرون می‌گذارم، از انگشتان یک دست هم فراتر نمی‌رود، اما عاشق زندگی کردن در طبیعت و خواندن چیزهایی هستم که ممکن است در شلوغی شهر هیچ‌وقت فرصتش را گیر نیاوریم.
«کاپیتان فنتستیک» اما
درباره‌ی نکات مثبت دل کندن از شهر و شروع زندگی‌ای در انزوا نیست. مت راس
به عنوان نویسنده و کارگردان طوری زندگی روزانه‌ی خانواده‌ی بن را به تصویر
می‌کشد که به آنها غبطه بخوریم. به پدر دانا و کاربلدی که بچه‌هایش را با
تمرین‌های سخت از کودکی انسان‌هایی سرسخت و مقاوم بار می‌آورد و کسی که
کاری می‌کند تا آنها به جای تلف کردن وقتشان با اسباب‌بازی، کتاب‌های
پیچیده‌ی تاریخ و فلسفه و ریاضی بخوانند .
ماجرا از این قرار است که بن و همسرش لزلی سال‌ها پیش تصمیم گرفته بودند که در دل جنگل زندگی کنند و بچه‌هایشان را آنجا بزرگ کنند. بنابراین خیلی وقت است که همراه با شش فرزند قد و نیم‌قدشان با شکار و فروش صنایع دستی‌ای که درست می‌کنند شکمشان را سیر می‌کنند و خرجشان را درمی‌آورند.
بعد از مریضی مادر بچه ها بن بچه‌ها را به تنهایی بزرگ می‌کند. نحوه‌ی آموزش او هم طوری است که کار کردن دختر هشت ساله‌اش با چاقوی شکار عادی است، حفظ کردن کتاب‌های فلسفه و تاریخ بخشی از روتین شبانه‌شان است و هفته‌ای یکی-دوبار صخره‌نوردی هم ردخور ندارد...
برای خیلی از تماشاگران این روش خیلی خوبی برای
لذت بردن از زندگی به نظر می‌رسد. چه کسی دوست ندارد فنون دفاع شخصی را از
زمانی که دهانش بوی شیر می‌دهد از حفظ نباشد یا تعریف دقیق فاشیست را
نداند.
همین کاری می‌کند تا به بن افتخار کنیم. او تصمیم درستی گرفته که بچه‌هایش را از شستشوی مغزی جامعه دور نگه داشته است و به روش خودش آنها را با تمام باورها و مکتب‌های اعتقادی آشنا کرده است. اما نکند اشتباه میکنیم. نکند نحوه‌ی آموزش بچه‌ها توسط بن مشکل داشته باشد؟
تا وقتی که بچه‌ها همراه با پدرشان در جنگل هستند، همه‌چیز در امن و امان به نظر می‌رسد و این بچه‌ها فرمانروای جنگل. اما به محض اینکه آنها مجبور میشوند برای حضور در مراسم ترحیم مادرشان به درون جامعه برگردند، کم‌کم ترک‌های آموزش ایده‌آل بن هم فاش میشوند. مخصوصا جایی که یکی از دخترهای بن درباره‌ی کتاب «لولیتا» حرف میزند. دختر بن از این میگوید که من از یک طرف از شخصیت اصلی کتاب که عاشق یک دختر کم سن و سال شده متنفرم و از طرف دیگر با او همذات‌پنداری میکنم، می‌دانم فکر پلیدی در سر ندارد و می‌دانم این عشق او واقعی است اما...
در این صحنه گویی مت راس دارد درباره‌ی شخصیت اصلی فیلم خودش حرف میزند و اولین خط را به تماشاگران می‌دهد که با دقت بیشتری به نحوه‌ی رفتار او با فرزندانش فکر کنید.
بچه‌های بن به لطف او خیلی خیلی بیشتر از سن‌شان می‌فهمند و به نظر می‌رسد در مقابل هر خطری مقاوم باشند، اما به محض اینکه آنها قدم به جامعه می‌گذارند متوجه می‌شویم که آنها نحوه‌ی برخورد با دنیای واقعی را نمی‌دانند.
بچه‌های بن نمی‌توانند با هم سن و سال‌های خودشان ارتباط برقرار کنند، چیزی درباره‌ی فرهنگ عامه نمی‌دانند و با اصول روابط اجتماعی مشکل دارند. کافی است مدتی را با غریبه‌ها سپری کنند تا متوجه شوند یک جای کار می‌لنگد و آن هم این است که آنها از نگاه دیگران آدم‌های عجیب و غریبی به نظر می‌رسند که کسی جدی‌شان نمی‌گیرد و با رفتارشان خود را انگشت‌نمای خاص و عام می‌کنند و تفاوت نحوه‌ی بزرگ شدن آنها و دنیای واقعی چیزی است که درگیری اصلی فیلم را ایجاد می‌کند.
از یک طرف ما می‌دانیم که بن عاشق خانواده‌اش است و کاری را انجام داده که به باور خودش به نفع‌شان بوده است و خود ما هم وقتی آنها را با دانش خودمان مقایسه میکنیم، از این روش آموزشی استقبال میکنیم، اما از طرف دیگر بچه‌ها فقط یک سری کتاب و چندتا فنون رزمی را حفظ کرده‌اند. خودشان طعم زندگی را نچشیده‌اند. آنها فقط یک مسیر از پیش‌تعیین‌شده را دنبال کرده‌اند. بنابراین وقتی آنها قدم به دنیای واقعی می‌گذارند، با تمام چیزهایی که می‌دانند مثل یک بچه‌ی تازه متولد شده هستند که توانایی تصمیم‌گیری ندارند. چون تاکنون یکی به جای آنها تصمیم گرفته است.
وقتی سروکله‌ی پدربزرگ و مادربزرگ بچه‌ها به ماجرا باز میشود، همه‌چیز دردناک‌تر میشود. جک به عنوان پدرزن بن می‌خواهد حق نگهداری از بچه‌ها را از او بگیرد. او فکر می‌کند تصمیماتِ بن دخترش را به کشتن داده و نمی‌خواهد نوه‌هایش هم به این سرنوشت دچار شوند. شاید در داستان دیگری جک به عنوان یکی از آن پدربزرگ‌های عوضی و نفهمی پردازش میشد که کفر تماشاگر را درمی‌آورند و اگرچه چنین چیزی در اینجا هم صدق می‌کند، اما ما می‌دانیم کسانی که از بیرون به خانواده‌ی بن نگاه می‌کنند، می‌توانند چنین اشتباهی مرتکب شوند. از آنجایی که فیلم از زاویه‌ی دید بن روایت میشود، تماشاگران قادر به درک او هستند، اما دیگران او را به عنوان یک دیوانه می‌بینند که خیلی هم اشتباه نیست.
یکی از نکات مثبت مت راس این است که موفق شده کاراکتر بن را برروی این لبه بنویسد و بازی ویگو مورتنسن هم این موضوع را تکمیل می‌کند. مورتنسن واقعا ستاره‌ی فیلم است. کسی که کاری می‌کند تا بن در آن واحد مغرور، خشمگین و بی‌تاب و همچنین گرم، دوست‌‌داشتنی و غم‌خور بچه‌هایش باشد. او پدر سرسخت اما تحسین‌برانگیز و شوهر غمگینی است که می‌خواهد آخرین وصیت همسرش را به هر ترتیبی که شده عملی کند و مورتنسن همه‌ی اینها را با قدرت و ظرافت اجرا می‌کند.
اگر این کاراکتر این‌قدر خوب نوشته و بازی نمی‌شد، بن به عنوان کاراکتر تنفربرانگیزی به تصویر درمی‌آمد. کسی که بچه‌هایش را در خطر آسیب‌دیدگی و مرگ قرار داده. کسی که به آنها قدرت انتخاب نداده. کسی که آنها را به انزوا کشیده و ذهن‌شان را «آکبند» نگه داشته است.
اما با او که وقت می‌گذرانیم می‌فهمیم که درست یا اشتباه، انگیزه‌های بن برای این کار قابل‌درک هستند. او خواسته بچه‌هایش را طوری بزرگ کند که در برابر تمام وسوسه‌ها و مشکلات دردناک بزرگ‌سالی مقاوم باشند. اما حقیقت این است که خود فرد باید با برخورد با این مشکلات پوست‌کلفت شود. این وسط، اگرچه بعضی‌وقت‌ها (مثل خواستگاری بودوان از آن دختر) آنها به خاطر ندانستن فرهنگ عامه خودشان را خجالت‌زده می‌کنند، اما بعضی‌وقت‌ها این نوع آموزش به کمکشان می‌آید و فیلم از این طریق نشان می‌دهد که کار بن را هم کاملا رد نمیکند.
مثل وقتی که بچه‌ها به جای اینکه گریه و زاری کنند و غصه بخورند، به خاطر آموزش‌های پدرشان به دور جنازه‌ی درحال سوختن مادرشان حلقه می‌زنند و می‌خوانند و می‌رقصند و یک لحظه‌ی ناراحت‌کننده را به یکی از زیباترین صحنه‌های فیلم تبدیل می‌کنند...
+داستان زندگی یه خانواده ست که تو دل ِ طبیعت زندگی میکنن..پدر و مادر تصمیم گرفتن بچه هاشونو در جایی دور از تاثیرات مخرب جامعه ( مثل نظام آموزشی مزخرف ، رسانه ها و آدم های دروغگو با الگو ها و رفتارهای نامناسب ، تکنولوژی و ... ) و به شیوه خودشون ( مدرسه ی طبیعت ) بزرگ کنند.. با مریض شدن مادر و بستری شدنش در بیمارستان و بعد مرگش زندگی این خانواده شکل تازه ای به خودش میگیره..
تجربه
ی هیجان انگیزیه ..پیشنهاد میشه .
+Howl's Moving Castle بهترین کاریه که از میازاکی دیدم ..دارم فکر میکنم چقدر خوبه که امضات همیشه پای کارت باشه ، یعنی بدون هیچ اسمی همه بفهمن این کار توئه..حرف های مهم و دغدغه هاتم بدون این که هیچ رنگی از شعار بگیره بشه فریم فریم انیمیشن هایی که میسازی..
سکانس پرواز کردن و قدم زدن تو آسمون محشره..شخصیت مورد علاقه ی منم که کالسیفر ، این آتیش کوچولو و پرحرفه :)
1. «امتیاز نهایی» همانند آهنگی است که اندک اندک بر حجم صدایش افزوده می شود و در نهایت به آوایی کر کننده تبدیل می گردد. فیلمی واقع گرایانه درباره زندگی، عشق، خیانت، دروغ و دست آخر رستگاری از میان این همه گنداب تنها به بهای شانس.
مچ پوینت ِ زندگی از دیدگاه آلن، عاقبت در زمین بازنده بد شانس مسابقه می افتد و مگر واقعیت همیشه این نبوده ؟ «امتیاز نهایی» اثری جالب در توصیف بی رحمی زندگی است.
2.فیلمی به شدت عبوس و جدی که کمتر نشانی از وودی آلن طناز دارد .داستانی که بارها گفته شده اینبار در اتمسفر دلگیر لندن به استادانه ترین شکل بازگو می شود.بعید است گفتار نخستین فیلم بر توپ تنیسی که پس از برخورد به تور معلق در هوا می ماند از یاد هر بیننده ای برود .
3.باید توجه داشت که از دیدگاه آلن چیزی به نام عدالت وجود ندارد . عدالت تنها یک آرزوی بشری است. شانس الزاما آنگونه رقم نمی زند که عدالت برقرار شود . پس ممکن است مجرمی به مدد شانس از معرکه جان سالم به در ببرد و خون بی گناهی پایمال شود.
فیلم پر است از لحظاتی که به شانس متکی اند. آشنایی کریس با کلوئی، دیدار کریس با نولا در نمایشگاه و حتی بارداری نولا و کلوئی همه و همه لحظاتی از زندگی کریس است که شانس در آن دخیل است. اما آلن در این میان تنها بر روی حادثه حلقه زوم می کند.چرا؟ شاید مقصود "وود" تمرکز بر روی دقایقی از زندگی است که از چشم ما به دور است. تمام اتفاقات مذکور، زندگی کریس را دگرگون می کند. اما چون در مقابل چشمانمان است، تاثیرش مخفی می ماند. حال آنکه ما تمام بار شانس را بر دوش سکانس بازی حلقه بر لبه نرده می گذاریم ، به آن سبب که نمود شانس در آنجاست. جایی که کریس قادر به دیدنش نیست.
این دیدگاه می تواند جهان را برای فرد بسیار هراسناک سازد . هزاران هزار اتفاق است که همچون سقوط حلقه به دور از چشم ما هر روزه رخ می دهد که هر کدام می تواند سرنوشتی را تغییر دهد.
تصور کنید که شما در ایستگاه متروای ایستاده اید. مردی از مقابلتان می گذرد و شما از او می پرسید:«ببخشید،ساعت چنده؟» مرد نگاهی به ساعتش می اندازد و پاسخ می دهد:«هفت و نیم» این مکالمه(هرچند کوتاه) مانع از رسیدن او به قطار ساعت 5/7 می شود. پس ناچار با قطار ساعت 8 رهسپار می شود . این قطار در سانحه ای واژگون می گردد. مردی به خاطر پاسخ به سوال شما کشته می شود .
«می دونی ، من اهمیت نمی دم که موفق باشه، فقط
امیدوارم که خوش شانس باشه.» (دیالوگ تام درباره فرزند کریس و کلوئی).
