آدمی نیاز مبرم دارد
که شعر بخواند
آزاد باشد
و گاهی نیز باران ببارد
مجری کانال سه می گوید:
القاعده...نام کوچک مردی ست
که معتقد است، آدمی باید معتقد باشد!
کوه های تورا بورا
جنازه یونس
آرامش دریا
و نیاز مبرم آدمی به دروغ...!
کمی شعر بخوانید
شفا خواهید یافت ...
+سید علی صالحی | کتاب شعر کتاب کوچک معصومیت و امید
نان از سفره و کلمه از کتاب،
چراغ از خانه و شکوفه از انار،
آب از پیاله و پروانه از پسین،
ترانه از کودک و تبسم از لبانمان گرفته‌اید،
با رویاهامان چه می‌کنید ؟
ما رویا می‌بینیم و شما دروغ می‌گویید ...
دروغ می‌گویید که این کوچه، بُن‌بست و
آن کبوترِ پَربسته، بی‌آسمان و
صبوریِ ستاره بی‌سرانجام است.
ما گهواره به دوش از خوفِ خندق و
از رودِ زمهریر خواهیم گذشت.
ما می‌دانیم آن سوی سایه‌سارِ این همه دیوار
هنوز علائمی عریان از عطر علاقه و
آواز نور و کرانه‌ی ارغوان باقی‌ست.
سرانجام روزی از همین روزها برمی‌گردیم
پرده‌های پوسیده‌ی پرسوال را کنار می‌زنیم
پنجره تا پنجره ... مردمان را خبر می‌دهیم
که آن سوی سایه‌سارِ این همه دیوار
باغی بزرگ از بلوغ بلبل و فهم آفتاب و
نم‌نمِ روشنِ باران باقی‌ست.
ستاره از آسمان و باران از ابر،
دیده از دریا و زمزمه از خیال،
کبوتر از کوچه و ماه از مغازله،
رود از رفتن و آب از آوازِ آینه گرفته‌اید،
با رویاهامان چه می‌کنید!
ما رویا می‌بینیم و شما دروغ می‌گویید ...
دروغ می‌گویید که فانوسِ خانه شکسته و
کبریتِ حادثه خاموش و
مردمان در خوابِ گریه‌اند،
ما می‌دانیم آن سوی سایه‌سارِ این همه دیوار،
روزنی روشن از رویای شبتاب و ستاره روییده است
سرانجام روزی از همین روزها
دیده‌بانانِ بوسه و رازدارانِ دریا می‌آیند
خبر از کشفِ کرانه‌ی ارغوان و
آواز نور و عطر علاقه می‌آورند.
حالا بگو که فرض
سایه از درخت و ری‌را از من،
خواب از مسافر و ری‌را از تو،
بوسه از باران و ری‌را از ما،
ریشه از خاک و غنچه از چراغِ نرگس گرفته‌اید،
با رویاهامان چه می‌کنید ؟
{ سیدعلی صالحی }
گلی که خُم بدادُم پیچ و تابش
به اشک دیدگانُم دادم آبش..
درین گلشن خدایا کی روا بی
گل از مو دیگری گیره گلابش ؟
{ باباطاهر }
نصیحتگوی را از من ، بگو ای خواجه دم درکش..
از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران...رفتم از کوی تو لیکن عقب سرنگران
{ شهریار }
تو حق نداری عاشقِ کسی بمانی که سالهاست رفته..
تو ، مالِ کسی نیستی که نیست
تو حق نداری اسمِ دردهای مزمنت را عشق بگذاری...
می‌توانی مدیونِ زخم‌هایت باشی
اما محتاجِ آنکه زخمیَت کرده ، نه.
دست بردار از این افسانه‌های بی سر و ته
که به نامِ عشق، فرصتِ عشق را از تو می‌گیرد
آنکه تو را، زخمیِ خود می‌خواهد
آدمِ تو نیست، آدم نیست !
و تو سال هاست حوای بی آدمی
تنها، حواست نیست....
{ افشین یداللهی }
+خیلی ها فکر میکنند شاعرانه ست یا اسمش را وفاداری میگذارنند. اما ماندن پای کسی که رفته چیزی جز حماقت نیست. چیزی که یکبار اتفاق می افتد زندگیست، نه عشق!
هر که سودای تو دارد چه غم از هر که جهانش..
نگران تو چه اندیشه و بیم از دگرانـش؟
آن پی مهر تو گیرد که نگیرد پی خویشش
وان سر وصل تو دارد که ندارد غم جانش..
{ سعدی }
( Rome & Juliet (1996 +
شهری که منــــم، رو به تــو آغوش گشوده است
هر رهگذری در خـــور ِ دروازه ی من نــیست!
{ علیرضا بدیع }
ای جان پیش از جان ها، وی کان پیش از کان ها
ای آن بیش از آن ها، ای آن من، اِی آن من ...
{ مولانا }
بین ما چیزی نبود
که حالا
این پاییزی که تنهاترم میکند را به تو نسبت دهم !
به آبان که رسیدی
یک نخ سیگار آتش بزن
و رو به پنجره ،
برای خورشید دم غروب ،
از دختری با موهای قرمزش بگو..
که هرگز نبود !
{ آزاده بخشی }
لـذتـی هستـی کــه با پوشـش دوچنـدان می‌شوی
مـــ))ــآه ِ من وقتی که پشت ابر پنهان می‌شوی..
دامنه تا قله از پیراهنـت پوشیده است
چه صعود مشکلی وقتی زمستان می‌شوی!
{ حسن حسن پور }
دیدن شیرین رخی در راه می چسبد عجیب
لب نهادن بر لبی گمراه می چسبد عجیب...
دیدنت ، بوییدنت ، احساس خوب عاشقی
بعد مدتها جدایی ، آه می چسبد عجیب...
{ رضا وطن دوست }
+ادامه ی غزل حسین وطن خواه عزیز در ادامه مطلب.
++ عکس از صفحه ی اینستا گرام hadissbgh
گر دلنوازی میکنی ، آهنگ ویرانی چرا ؟
ورشعله بازی
میکنی با مصلحت دانی چرا؟
هر دم به رنگی نو به نو ، برجان نهی داس درو
کشتی بکش رفتی برو ، این گربه رقصانی چرا؟
{ شاعر ؟ }
+ {Nigina Amonkulova - Dilnavoz}
آزاد بودن سهم میدانی ست در شهر
این ها همه در حرف شاید ساده باشد
سخت است که دست و دهانت را ببندند
و پیش چشمت میهنت افتاده باشد..
{ سید علی رضایی }
+ شعر کامل در ادامه مطلب..
باید که صادقانه تو را سمتِ خـود کشید..
یا حقه های ِ تازه تــــری را سوار کرد؟
{ انسیه آرزومندی }
میــان ِ عاشق ــُ معشــوق هیچ حائل نیســت
به جز مراســم عقد ـُ عروســی ــُ غیــره !
{ لاادری }
عشق اول می کند دیوانه ات
تا ز ما و من کند بیگانه ات
چون کنی در پیچ و تاب عشق سیر
از وجودت دور سازد یاد غیر
عشق چون در سینه ات ماوی کند
عقل را سر گشته و رسوا کند
می شوی فارغ ز هر بود و نبود
نیستی در بند اظهار وجود
زنده دلها می شوند از عشق مست
مرده دل کی عشق را آرد به دست
عشق را با نیستی سودا بود
تا تو هستی عشق کی پیدا بود
{ مولانا }
