"وقتی من فرزند یا همسر خود را از دست میدهم، رنج من به خاطر این نیست که او رفته، بلکه به خاطر این است که من تنها ماندهام، همیشه من مهمم، نه او..."
این یک واقعیت مهم و غیرقابل انکار است. نیازی هم به تغییر آن نیست و فقط باید آن را درک کرد و پذیرفت. چیزی که ما را سرگردان میکند تعریف ماورائی و غیرقابل اجرای گذشتگان از عشق است. "همه چیز برای دیگری. از خود گذشتن برای دیگری." و عدهای پس از محقق نشدن این رویای قدیمی از اساس تحقق ناپذیر، دست به انکار عشق میزنند. آن را تحقیر میکنند یا دروغین مینامند.
درحالیکه فراتر رفتن از خود وخواستههای خود از اساس غیرممکن است. اگر هم کسی در ظاهر آن را انجام داده است تنها در حال ارضای خواستههای درونی (و احتمالا تحمیل شده) خود بوده است، و نه سعادت دیگری. فراتر رفتن از خود و خواستههای خود غیرممکن است. خواهناخواه همیشه "من" مهمترم.
