بگذار بیاید

اغلب به خودم می‌گویم تو که هستی که بیهوده فکرت را در اندیشه های گوناگون خسته می‌کنی؟ بعد پیش خودم می‌اندیشم شاید همه این‌ها به خاطر آن باشد که آدم خودخواه و متکبری هستم.
از خودم می‌پرسم بهتر نبود من هم راهی را که دیگران رفته اند بروم و بگذارم هرچه بر سرم آمدنی‌ست بیاید؟ و آنوقت یاد آن مردی می‌افتم که ساعتی پیش پر از شور زندگی بود و اکنون مرده افتاده است. چقدر ظالمانه و بی‌معنی ست. آدم بی‌اختیار از خود می‌پرسد این زندگی چیست، چه معنایی دارد؟ آیا راستی از آن منظوری هست یا بودن آن تنها معلول یک اشتباه کورکورانه تقدیر است؟

+لبه تیغ | سامرست موام