پرسش 7 :: دچــآر باید بود..

پرسش 7

دوشنبه, ۱۶ بهمن ۱۳۹۶، ۰۷:۲۲ ب.ظ

فکر میکنید تا چه اندازه به نگاهی فارغ از جنسیت در روابط اجتماعیتون رسیدید؟...اصلاً به نظر شما چقدر داشتن چنین نگاهی لازمه و اگه در یک جامعه سالم تر زندگی میکردید (با شهروندانی که از سلامت روان مناسب تری برخوردار بودند) تا کجا این دیدگاه رو عملی میکردید؟

(به ظاهر سوال ابلهانیه و پاسخ مشخصی هم داره /شاید هم نداشته باشه/ اما فکر میکنم برای جواب دادن به این سوال باید در شرایط خاص و موقعیت های ویژه ای به خودمون نگاه کنیم. منظورم نقاطیه که به چالش کشیده شدیم. نگاه کردن به احساساتی که در چنین موقعیتهایی در وجودمون جوشید یا فکری که به ذهنمون خطور کرد، وقتی: کسی شماره ای بهمون داد، دیدن کسی که دوست داشتیم در موقعیتی عجیب و در حال ارتباط برقرار کردن با شخصی که نمیشناختیم، مورد توجه قرار گرفتن توسط جنس مخالف (نه مهرورزی عاشقانه)، دیدن آدمها در پست ها و شغل ها و یا انجام کارهایی به ظاهر نامناسب با جنسیت و.....)

۲ ۰
دوشنبه, ۱۶ بهمن ۱۳۹۶، ۰۷:۲۲ ب.ظ

Mohammad Mahdi ..

در مورد روابط انسانی و عاطفی

روانشناسی

فلسفه

پرسش های نخستین

۲۰ بهمن ۹۶ ، ۱۳:۰۱

سوگنـ ـد

نگاه فارغ از جنسیت! خب اول باید بگم که تا حدی باهاش موافقم و برای رسیدن بهش تلاش کردم. عقیده من اینه که ما آدما همه جا لازم نیست زن/مرد باشیم و اکثر جاها فقط انسانیم. توی اتوبوس، تاکسی، سر کلاس دانشگاه یا وقتی داریم خرید میکنیم، و حتی تو خیلی از روابط دوستانه اصلا لازم نیست زنانگی/مردانگیمون رو نشون بدیم یا به زنانگی/مردانگی دیگران توجه کنیم... ما فقط آدم هایی هستیم که داریم رانندگی میکنیم یا توی صف منتظریم یا توی کلاس درس نشستیم. به نظر من اگر به چنین نگاهی برسیم، زندگی راحت تری داریم. اما این دو جنبه داره از نظر من! یکی این که منِ دختر، وقتی دارم با یه مرد صحبت میکنم، بتونم فارغ از جنسیتمون یه رابطه انسانی بسازم و دوم این که زنانگیم رو تو جاهایی که لازم نیست زن باشم، نمایش ندم. منظورم میدونی چیه؟ من نمیتونم انتظار داشته باشم با یه همکلاسی پسر، تو حالتی که شدیدا آرایش کردم و دارم عشوه میام، طوری ارتباط بگیرم که اون به جنبه ی جنسی من جذب نشه. منظورم این نیست که قانون پوشش و آرایش بذاریم، اتفاقا کاملا مخالفشم. منظورم اینه که اگر انتظار دارم تو خیابون (جایی که زن بودنم هیچ نقشی نداره)، انسان دیده بشم، باید یکمم خودم مایه بذارم. برای همین همیشه سعی کردم جایی که مناسب نیست آرایش زیاد نداشته باشم یا رفتارم خیلی جذب کننده نباشه :)). با این که اصلا مذهبی نیستم ولی این حرفا ممکنه یکم مذهبی به نظر برسه... نمیدونم!

اگه جامعه سالم تر بود... خب نمیتونم جواب درستی بدم چون آدما تحت تاثیر محیطن و شاید تو محیط سالم تر اصلا این دغدغه من نبود اما اگه همین الان برم جایی زندگی کنم که مردمش سالم ترن، خب آزادانه تر این نگاهو عملی میکنم. چون واقعا تو فرهنگ ما خیلی کم میتونی با پسری همصحبت بشی و پای جنسیت وسط کشیده نشه.

خیلی دلم میخواست که با قطعیت بگم که نگاهم فارغ از جنسیته ولی واقعیت اینه که هنوز نتونستم به وضعیتی برسم که به پسر/دختر بودن طرف توجهی نکنم و کاملا انسانی باهاش ارتباط برقرار کنم. حتی ممکنه رفتارم با وبلاگ نویس پسر نسبت به وبلاگ نویس دختر فرق کنه... قبلا فکر میکردم که به این نگاه رسیدم ولی همین چالشایی که میگی، باعث شد واقع بین تر بشم... ولی خب براش سعی میکنم! این مهمه به نظرم.

۱۹ بهمن ۹۶ ، ۲۰:۵۷

فاطمه سروری

در یک نظرسنجی خارجی دیدم با تعدادی خانوم و آقا مصاحبه کرده بود و چنین سوالی پرسیده بود که میتونی در ارتباطاتت جذابیت های جنسیتی دوستانت رو نادیده بگیری؛ عموما خانومها گفته بودن خیلی به جنسیت اهمیت نمیدن در تداوم ارتباطات و آقایون متفق بودن که همین جذابیت ها باعث دوام رابطه میشه.

۱۸ بهمن ۹۶ ، ۲۱:۴۳

هدیه

به قول ی نفر که میگفت ادما هر تیکه شون یجاست ..
ی جا تو هوس
ی جا تو خشم
ی جا تو گذشته شون و جاهای دیگ
همه ی حواستو جمع کن وقتی با ی نفر طرفی
همین :)

۱۷ بهمن ۹۶ ، ۰۸:۳۸

mostafa rb

من به شخصه خیلی کم پیش اومده که نگاهی فارغ از جنسیت در روابطم داشته باشم به کرات در دانشگاه مورد چالش کشیده شدم و البته این تفاوت رفتارم رو مثبت دیدم(معلومه که از خودم تعریف میکنم) با توجه به نگاه نسبتا مذهبیم سعی کردم ارتباطم کم باشه و اغلب ارتباط درسی بوده.(البته نمیدونم طرف مقابل از رفتارم چه برداشتی کرده ولی بعد ها که خارج از دانشگاه دیدمشون برخورد محترمانه ای داشتیم)

۱۶ بهمن ۹۶ ، ۲۲:۰۲

نرگس سبز

این دوست داشتن و خوش اومدنه البته نوعش فرق میکنه با اون یکی دوست داشتنه. ولی نمیدونم چی مشخص ش میکنه. مثلا یه پسره خیلی اوکی سینما میخونه قشنگ حرف میزنه باحال سیگار میکشه هیچ حسی نداری. یکی دیگ عین همینه کلی میمیری براش. نمیدونم چی باعث میشه دوست داشتن ادم اولیه با دوست داشتن دومیه فرق کنه.

مسیر بخثم منحرف شد با این سوال :دی

۱۶ بهمن ۹۶ ، ۲۱:۵۹

ب حد زیادی.

تا جایی ک خودمم ازش تعجب میکنم. همیشه یادم میره ک من دخترم و طرف مقابلم پسره. ینی تفاوت های فیزیکی یا حتی روحی ( نمیدونم وجود داره یا نه) رو حداقل تو ناخوداگاهم احساس نمیکنم. مگ اینک بشینم فک کنم و اینا.

نمیدونم لازمه چقد. ولی میدونم بستگی داره ب طرف مقابل. تو حتی اگ بخوای اینطور رفتار کنی طرف یه کاری میکنه ک هی خوداگاهت متوجه بشه یه جنسیتی هست و اینا. یه سری دوست هایی دارم ک اصن پسر دختری ای نیست و خیلی کیف میده جدی. خود طرف معلوم میکنه. مسیر رابطه. دوست داشتنم هست. مورد مهروزی حتی عاشقانه هم قرار ک بگیری تاا از طرف خوشت نیاد هیچ حس خاصی نداری. من ندارم. و فرقی نداره برام با یه دختر. حتی بی جنسیت میشه برام. بعد دلم میسوزه براش ک بی جنسیت میشه برام. ولی اگ از طرف خوشت بیاد یه نگاه هم کافیه دیگ. فک کنم بدیهی بود. ولی میخواستم بگم :دی

دچــآر باید بود..

دچــآر باید بود..

گیرم که هم نیابم، شادم به جستجویش!

پرسش 7

در مورد روابط انسانی و عاطفی

روانشناسی

فلسفه

پرسش های نخستین

نظرات (۶)

شعر

از فیلم هایی که می‌بینم

جست و جو در کتاب‌ها

حرف‌هایی که باید گفته می‌شد

موسیقی

عکس

می‌نویسم

شعرهایی که باید برایت بخوانم

دیالوگ‌های محشر

کلیپ‌ها

روزانه‌ها

داستان کوتاه های من

دانش

مسافرت و کمپینگ

پرسش

فلسفه

روانشناسی