خانواده یا آخرین پناهگاه.. :: دچــآر باید بود..

خانواده یا آخرین پناهگاه..

چهارشنبه, ۴ مرداد ۱۳۹۶، ۱۱:۴۸ ب.ظ

یه جایی از فیلم Toni Erdmann هست که پدر برای اینکه فقط چند لحظه بیشتر کنار دختر پرمشغلش باشه به محل کارش میره، منتظر میمونه و بعد از اومدن دخترش عینک آفتابی میزنه و به صورت ناشناس و به شکلی مضحک همراه هیئت همراهش حرکت میکنه..فقط برای اینکه چند لحظه بیشتر نزدیکش باشه..بعد از رد شدن دخترش از گیت هم، میره یه گوشه، روزنامشو در میاره و از دور به تماشا کردنش میشینه..بعد از تماشای این سکانس وحشتناک نتونستم جلوی بیرون اومدن دوباره ی این سوالو بگیرم..این دوست داشتن اجباری به چه دردی میخوره..فایده این عشق دست و پا گیر چیه..

۴ ۰
چهارشنبه, ۴ مرداد ۱۳۹۶، ۱۱:۴۸ ب.ظ

Mohammad Mahdi ..

از فیلم هایی که میبینم

در مورد روابط انسانی و عاطفی

روزانه ها

می نویسم

نقد فیلم

پرسش های نخستین

۰۳ ارديبهشت ۹۷ ، ۲۰:۴۶

ازدواج و رابطه عاطفی موفق

داستان خیلی از ماهاست این فیلم داستان روابط ما با پدر و مادر هامون

۰۵ مرداد ۹۶ ، ۲۱:۰۵

پرهام .

با همون دیدگاه طبیعت گرایانه ی شما من هم انسان رو واجد این غریزه میدونم که به بچه ش علاقه داره خواه ناخواه. همانقدر علاقه به بچه طبیعیه که احساس تشنگی یا نیاز های دیگه. اینه فکر میکنم امکان نداره، لااقل حالت سالمش اینه.

اون جملات در واقع از اپیکتتوس بود. مبنی بر اینکه دیدگاه انسان در مورد یک پدیده، هیجان ها و احساساتش و رفتارش رو درقبال اون پدیده تعیین میکنه. مثلا ما از مورد توهین قرار گرفتن خشمگین میشیم, اما این توهین نیست که ما رو خشمگین کرده، بلکه خشمگین شدیم چون دیدگاهمون اینه که اون توهین، ارزش و منزلت ما رو زیر سوال برده، پس درمقابل برای دفاع از ارزش و عزتمون، مغز ما هیجانی به نام خشم رو ایجاد میکنه... این خشم برمیگرده به دورانی که انسان بدوی توی جنگل ها سرگردان بود و برای دفاع از خودش به این هیجان نیاز داشت، مثلا برای مبارزه با یک حیوان وحشی...الان اما انسان متمدن در قبال دیدگاه ها و کلمات خشمگین میشه که توی ذهن خودش هستن نه اون بیرون توی طبیعت. دقیقا همین جاست که قرائت طبیعت گرایانه ی ما کنار میر و با دنیای پیچیده و انتزاعی از کلمات و افکار و اعتباریات مواجه میشیم. حالا این رو ربط بدیم به موضوع عشق به فرزند. انسان فرزند رو دوست داره به عنوان ثمره ی زندگیش نه به عنوان یک انسان مستقل. اون دیدگاه فرزند من همچون معنای زندگی من رو دوست داره نه خود فرزند رو.

۰۵ مرداد ۹۶ ، ۱۷:۳۳

کدوم حس رو؟ حس دوست داشتن؟ این البته موضوعیت نداره. من میگم اصلا بحث سر اینه که سرچشمه ی اون حس درونیه و معطوف به خود آدمه نه بیرونی و متصل به یک انسان. امکان نداره که فرزندت رو دوست نداشته باشی منتها اینکه این دوست داشتن جبرآلود از کجا میاد موضوع بحثه. یه تفکری هست که میگه انسان از خود پدیده ها آزار نمی بینه بلکه به خاطر نظرش درمورد اون پدیده رنجیده میشه. حالا در مورد لذت بردن و علاقه هم میشه همچو چیزی گفت به نظرم!

۰۵ مرداد ۹۶ ، ۱۲:۱۰

مینا

تو ایران احساس میکنم باز شدت این قضیه زیادتر باشه چون پدر و مادرای ایرانی همه فکر و ذکرشون بچه اشونه و کلا خیلی از فعالیتاشون معطوف به اون هست

وقتی بچه احساس استقلال میکنه،این حالت رو دوس ندارن،دوس دارن هنوز به نوعی بهشون وابسته باشه

و از طرف دیگه وقتی بچه ایی تو زندگیشون نباشه و از اونجایی که کار دیگه ایی تو زندگیشون از قبل به اون صورت انجام نمیدادن ،یکدفعه یک خلا ایی بوجود میاد

۰۵ مرداد ۹۶ ، ۰۷:۱۶

بابای من اگه بود جواب میداد بذار خودت بابا بشی اونوخت میفهمی.

نمیدونم شاید پدرم راست میگه ولی من که قانع نمیشم. یه بار جرات کردم گفتم وابستگیتون به من به خاطر اینه که معنای زندگیتون شده فرزندتون، پس درواقع به خاطر انتفاع خودتون به من حس مالکیت دارین و من رو دوست دارید.... روشنه که استقبال نکردن از نظر من:-)

۰۵ مرداد ۹۶ ، ۰۰:۴۰

هانیه

پست ناامید کننده‌ای بود بسیار . . . "فایده" به سخیف‌ترین و ساده‌انگارانه‌ترین معناش به کار رفته.

"مدعی" گفت که جز غم چه هنر دارد عشق

برو ای خواجه عاقل! هنری بهتر از این؟

دچــآر باید بود..

دچــآر باید بود..

گیرم که هم نیابم، شادم به جستجویش!