بعد از فارغ شدن
يكشنبه, ۱۴ خرداد ۱۳۹۶، ۱۱:۳۱ ق.ظ
اون وقت‌هایی که عاشق میشید زیاد متن شخصی تولید نکنید، بعداً میاید می‌خونید هی از خودتون می‌پرسید یعنی اینقدر احمق بودم؟ چطور ممکنه؟ در حالیکه کاملاً ممکنه..
دچــآر باید بود..
گیرم که هم نیابم، شادم به جستجویش!
راس میگی.. به اینش فکر نکرده بودم :-)
پاسخ:
:)
:)
اگه بخوایم نیمه ی پر لیوان رو ببینیم خوندن دوباره ی اونا شاید باعث شه دیگه تکرار نکینیم اون حماقتارو البته اینم باید مد نظر قرار داد که دوباره خوندنش میتونه خیلی دیوونه کننده و حرص در آر باشه .
پاسخ:
در فراموشکار بودنمون هیچ شکی نیست و باید به شیوه ی مناسب خودمون برای حفظ تجربه ها پیدا کنیم، حالا هرکی یه جور..
در فراموشکار بودنمون هیچ شکی نیست و باید به شیوه ی مناسب خودمون برای حفظ تجربه ها پیدا کنیم، حالا هرکی یه جور..
دقیقاااا. تازه ادم باید بلافاصله همه ی خاطرات شخصی ای که نوشته و همه ی پیاما رو هم پاک کنه که بعدا درجه ی حماقتش یادش نیفته. :-)))) فقط کاش میشد حافظه رو هم پاک کرد که انقدر بعدش خودمونو بابت حماقتامون سرزنش نکنیم..
پاسخ:
اگه حافظمون پاک بشه شاید شاید اون حماقتا رو باز هم تکرار کنیم..حالا نمیدونم درک و آگاهیمون چه مقدار به حافظه بسته ست..
اگه حافظمون پاک بشه شاید شاید اون حماقتا رو باز هم تکرار کنیم..حالا نمیدونم درک و آگاهیمون چه مقدار به حافظه بسته ست..
:دی
مهم
حس اون لحظه اس...
بعد از برهه ی من چقد احمق بودم
یه فراغت واقعی میاد که بعد به اون متنای شخصی به چشم یک اثر هنری و نه بیشتر میشه نگاه کرد
البته فکر کنم:دی
مهم
حس اون لحظه اس...
بعد از برهه ی من چقد احمق بودم
یه فراغت واقعی میاد که بعد به اون متنای شخصی به چشم یک اثر هنری و نه بیشتر میشه نگاه کرد
البته فکر کنم:دی
پاسخ:
با حرف نمیشه توضیحش داد باید خودت به اون لحظه و حسی که باعث میشه با خودت بگی " این چه مزخرفاتیه که نوشتم.." برسی :)
با حرف نمیشه توضیحش داد باید خودت به اون لحظه و حسی که باعث میشه با خودت بگی " این چه مزخرفاتیه که نوشتم.." برسی :)