تپیدن‌های دل پنداشتم آواز پایش را...
سه شنبه, ۱۰ اسفند ۱۳۹۵، ۰۹:۵۲ ب.ظ
شعر خوندن برای من بیشتر از اون که یادآور خاطره ای باشه یا امید به تجربه کردن موقعیت و حسی مشابه ، چشیدن احساساتی که نمی خوام یا نمیتونم که تو زندگی واقعی تجربه شون کنم..
اصلا چطور میشه کسی رو اینقدر دوست داشت که همچین تصویری تو ذهنت بیاد..شاعر چی کشیده که بخشی از احساسی که تجربه کرده ، فقط بخشیش تبدیل به همچین بیتی شده..
حسدم کُشد که ترسم ز پِی اَش دویده باشد
به رَهش به روی هر کس چو عرق دویده بینم !
{ شهیدی قمی }
به رَهش به روی هر کس چو عرق دویده بینم !
{ شهیدی قمی }
