انسان و جامعه ی خردمند، عاقلانه و حساب شده ، در جهت بدست آوردن منفعت های شخصی و جمعی سختی میکشد، نه در راه تحمل رنج های بیهوده ای که تنها دستآورد آن سستی، کاهلی و محدودیت در استفاده از توان کامل تمام افراد جامعه، برای برطرف کردن مشکلات فردی و اجتماعی ست.
- خود شما بدون این که چنین تحقیقی انجام بشه این پست رو نگذاشتین ؟ ...
- چرا صبحانه و نهار؟ سحری که هست (معمولاً از صبحانه هم بیشتر و مقوی‌تره)
- من فکر میکنم خدا قدرت روزه گرفتن رو می‌ده (این یه "درک" هست نه حاصل ازچیزی که دیگران گفته باشن) و نیز باور به "هدفی" که بخاطرش روزه می‌گیریم (در مقابلِ یک گرسنگی و تشنگی بی هدف)، شما اسمشو بذارید توهم یا تلقین یا ...، چه فرقی میکنه وقتی عملکرد حفظ بشه؟ (البته اگه این میزان از درک رو برای من قائل باشین که بدونم الان جسم و ذهنم مثل قبل کار میکنه یا نه)
- یه بار دیگه جملمو بخونید! گفته‌ام که افراد غیر مؤثر که روزه هم نمی‌گیرن رو اگه حذف کنیم، از افراد مؤثر که باقی می‌مونن و توان روزه گرفتن دارن، چند درصدشون مگه روزه می‌گیرن؟ (برای نمونه به اجتماعات کوچکتر مثل خونوادتون، دوستاتون، همکاراتون و ... نگاه کنید)
صرفِ نظر بقیه‌ی مردم و مسئولان کشور روی من تأثیری نداره. من مطلبی نمی‌نویسم و یا برای مطلب کسی کامنت نمی‌گذارم مگر این که بدونم به یک "درک شخصی" از اون مطلب رسیده‌ام و از این که صرفاً شنیده‌هام در مورد اون مطلب رو بیان کنم بیزارم. نگاه به روزه بعنوان "رنج بیهوده" با این درک مغایر بود و برای همین هم چیزی روگفتم که در خودم دوستام و خونوادم دیدم.
مطلبی که لینک کرده بودید خوندم. منظور من این نبود که وظیفه شناسی جای تغذیه رو می‌گیره. منظورم این بود که اصلاً روزه باعث سستی و کاهلی و غیره نیست و اگر کسی علت کم کاریش رو روزه عنوان میکنه داره بهونه میاره. می‌دونم از جمله‌ی "نمیذاره روزه ... " استفاده کردم منظورم این بود که روزه دستاویز و بهونه قرار نمی‌ده. در مورد خودم حرف بزنم: روزه هیچ وقت باعث کاهش کارایی من نشده.
تقویت روحیه و اراده و تاًثیرات جسمی رو از این بابت گفتم که از واژه‌ی بیهوده استفاده کرده بودید. اگر نه این‌ها علت روزه گرفتن نیست، از اثرات جانبی اونه.
درمورد فواید جسمی منظورم مطالبی که در رسانه‌ها عنون میشه نبود. مصرف ذخایر بدن و جایگزین کردن ذخایر جدید و امساک غذایی در پیشگیری از پیری و سرطان مؤثره (از زبان متخصص)
متوجه نشدم مقایسه با سایر کشورها به این قضیه چه ارتباطی داشت. حتی اگر فرض اثر روزه بر کاهش عملکردها رو درست بدونیم مگر چند درصد مردم مؤثر در توسعه‌ی ایران توی این یک ماه (نه کل سال!) روزه می‌گیرن؟ (اگر افراد پیر، افراد بیمار، بچه‌ها و خانمها در مواقعی که روزه نمی‌گیرن مثل بارداری و غیره رو تصور کنیم که مؤثر نیستن)
من عادتای غلط روزه داری را ترک کردم و دیگه نه سرم درد گرفت نه معده و نه مشکل دیگه ای داشتم
مثلا خوردن آب سرد، پرخوری، کم خوابیدن و...
به نظر من اگر بخوایم مقایسه کنیم بین عملکرد یک فرد سالم در زمان روزه و غیر از اون، کسی که برای روزه گرفتن دلایل مشخص داره و با تصمیم خودش روزه گرفته باشه، این شخص قائدتا در کار و وظایف خودش کم نمیذاره و چه بسا روحیه‌ی بهتری پیدا کنه در ماه رمضان