من به قسمت، آرزو، تقدیر، نشونه بی اعتقادم. من ترجیح میدم از جایی معلق
نباشم که بعدش پرت شم. به سراب دل نبندم که بعد خشک شم. حقیقت اینه که هیچ
کورسوی نوری وجود نداره. جاده تاریکِ تاریکه و هرکی همت داره؛ هرکی تلاشش
بیشتر؛ هرکی بلدتره؛ هرکی بیشتر میدونه داره با زندگیش چیکار میکنه، چراغ
قوه ش پرنور تره. اما هیچ اطمینانی حتی به یه متر اونورتر هم نیس. چه زیاد
آدمایی که همه چی داشتن و بعد یهو با سر سقوط کردن. این دنیا بدیش اینه که
هیچیش قابل پیش بینی نیست. با یه خورده اغماض خوبیشم همینه. من چیز زیادی
از فیزیک نمیدونم ولی فکر نمیکنم اون بالا هیچ بُعدِ چهارمی وجود داشته باشه. که
وقتی تو بیست سالگی اصرار میکنی به یه چیزی، خودِ سی ساله ت شبیه
اینتراستلار پشت کتابخونه ت مشت بکوبه و التماس کنه .ِDont let me leave!
Dont let me do
