زر زرای الکی

+{ الکی - محسن نامجو }

از آمدنم هیچ معلوم نشد..(یک نمای الکی، یک نقاب الکی!) این جان نزارم هیچ پالوده نشد...(یک فضای الکی ، یک فضای الکی!) از سطح خرافه این زبانم نگذشت..(یک صدای الکی، یک صدای الکی!) گل یافته شد، به دست من پوچ نشد..(یک هوای الکی، یک هوای الکی!)
از آمدن و رفتن ما سودی کو..(یک هبوط الکی، یک سقوط الکی!) دردا و ندامتا که تا چشم زدیم، مأمور که گرفت ما را، بابا خیط نشد به خدا..(به خدای الکی، یک به خدای  الکی!) خر از سر شحنه یک نمد ساخت ولی..(یک کلای الکی، یک کلای الکی!) سرتاسر صحنه آش نذری بود..(نیت های الکی، نیت های الکی!) یک هفته به من مرخصی میدی؟..(لذتای الکی، لذت های الکی!)

وای دهه ی چهل خیلی باحال..(نوستالژیای الکی، تالژیای الکی!) ایام قدیم مردونگی بود.. (هیبتای الکی، هیکلای الکی!) وقتی بچه بودیم نونه خونگی بود.. (مزه های الکی، مزه های الکی!) مردا حالا دیگه فقط سبیلشو دارن.. (سبیلای الکی، سبیلای الکی!) تا حالا جمع روشنفکرا رفتی؟.. (روشنفکرای الکی، چهره های الکی!)
تا حالا با رئیس وستینگ هاوس شام خوردی؟.. (لحظه های الکی، لحظه های الکی!) تا حالا از کسی دل بردی؟ اوهو اوهو اهوم... (سرفه های الکی، سرفه های الکی!) اونا با ما دشمنن ما خوبیم اونا بدن..(این غربیای الکی، این شرقیای الکی..توهمای الکی، توهمای الکی!)
تا حالا تاریخ ایران قبل از اسلام رو خوندی؟..(دانش های الکی، دانشای الکی!) تا حالا راجع به کوروش چیزی..؟(افتخارای الکی الکی، افتخارای الکی الکی!)
قدم زدن در زیر بارون..رو ماسه ها دراز کشیدن قدم زدن در زیر بارون.. رو ماسه ها دراز کشیدن اینا همه با اون صفا داشت..دنیای عشق ما چه ها داشت (یک وفای الکی، یک صفای الکی!) من هرچی میگم واسه خودته دختر..(ادعای الکی ، ادعای الکی!)

این چجور، این چجو جفائیه که دیگه جفا نمی کنی؟! (زر زرای الکی، زر زرای الکی!)
تو نسبت به دیگران موفق تری..(نسبتای الکی، نسبت های الکی!) باید سعی کنی از قافله عقب نمونی..(سبقتای الکی، سبقت های الکی!) باید سعی کنی همه چیرو ول کنی، بدوئی، بندازی، بدوئی تا انتها، بدوئی تا انتها، انتها..(انتهای الکی، انتهای الکی)

انتها، انتها، انتها، انتها..

در آن نهایت ناب ، بی‌هیچ پنداری..

وقتی خود را در عمق باکرگی زمین و میان انبوه بی‌تفاوت شاخص‌های مسکّن وجود می‌یابم: رها از کار و واحد درسی و ماشین و بوق و ترافیک و استاد و موسیقی صحنه‌ای و اندیشه‌ی تغییر جهان و دوستان خوشمزه و دشمنان بدمزه و پول و شهوت معتاد و انقلاب و فکر و زِر و گُه و باکتری‌های درون و… و… و… در آن نهایت… در آن نهایت ناب بی‌هیچ پنداری… شاید در عمق یک جنگل. در ته یک رودخانه. باز این وسوسه‌ی احمقانه برایم می‌ماند، که در آن حالت ناب، حداقل از نوشتن درباره‌ی آن نابیّت دست برندارم و این وسوسه‌های ماندن و شدن و صعود معنایی کردن، این‌هاست که مرا در این لجن‌زار مُزمن، به زور نگه می‌دارد.

+ دُرّاب مخدوش | محسن نامجو

+{Namjoo-Tango }