رمانتیک بودن تنها در یک خلوت یا حضور دو نفره ممکن، واقعی و قابل فهم است.
هر سخن و کرداری بیرون از آن مکان و زمان، که خواسته یا ناخواسته، برای نمایش به دیگران ِ غیرمتوجه است، منجر به اعمال و رفتارهایی می‌شوند که با هر زاویه دیدی، لوس و مسخره یا کاملا بی‌معنی‌‌اند.
توهمی در ما وجود دارد که اگر به خوبی برنامه ریزی کنیم به هرآنچه می‌خواهیم می‌رسیم و آینده بی‌نقصی در انتظارمان است. اما وقتی نتوانستیم به شکلی کامل به برنامه هایمان جامه عمل بپوشانیم و درنتیجه به هدف‌ها و سرحدهای تعیین شده‌مان هم نرسیدیم، سرخورده و ناتوان متوجه این واقعیت می‌شویم که زندگی پیچیده و آینده مبهم‌تر از آن است که اصلا بتوان برای آن برنامه‌ای دقیق ریخت و اجرایش کرد...و در نهایت به این بهانه تمرین مدوام اما کم نتیجه‌مان را رها می‌کنیم.
غافل از اینکه تنها انتظاری که باید از برنامه ریزی داشت آن است که آینده‌مان را بهتر از آنچه که قرار بود بدون آن اتفاق بیفتد بکند. نه رسیدن به هدف هایی که برایش برنامه ریخته‌ایم، نه یک نتیجه رویایی و نه یک آینده بی‌نقص. فقط کمی بهتر از آنچه که قرار بود بدون آن اتفاق بیافتد.
Cinema
این ماه آثاری از باستر کیتون و برادران کوئن تماشا می‌کنم
Series
فصل اول سریال Hannibal
فصل چهارم سریال Better Call Saul
فصل اول و دوم سریال Archer
فصل دوم سریال Love, Death and Robots
Art
داستان کوتاه؟
فیلم کوتاه؟
مجموعه شعر؟
نمایشنامه، فیلمنامه یا اثر سینمایی؟
مستند؟
تماشای مجموعه عکس؟
وبلاگ‌خوانی؟
پادکست؟
