ما همیشه بر سلطه بوده ایم..

ما نیستیم از اهل این عالم که می بینید
وز اهل عالم های دیگر هم
یعنی چه؟ پس اهل کجا هستیم؟
از اهل عالم هیچیم و چیزی کم، گفتم

غم نیز چون شادی برای خود خدایی ، عالمی دارد
نور سیاه و مبهمی دارد
پس زنده باش مثل شادی ، غم
ما دوستدار سایه های تیره هم هستیم..
و مثل عاشق، مثل پروانه

اهل نماز شعله و شبنم ،

اما

هیچیم و چیزی کم..

رفتم فراز بام خانه ، سخت لازم بود
شب بود و مظلم بود و ظالم بود
آنجا چراغ افروختم ، اطراف روشن شد
و پشه ها و سوسکها، بسیار
دیدم که اینک روشنایم خرده خواهد شد
کشتم اسیر بی مروت زرده خواهد شد
باغ شبم افسرده خون مرده خواهد شد
خاموش کردم روشنایی را
و پشه ها و سوسکها رفتند
غم رفت ، شادی رفت
و هول و حسرت ترک من گفتند
و اختران خفتند

آنگاه دیدم، آن طرف تر از سکنج بام
یک دختر زیباتر از رویای شبنمها
تنها
انگار روح آبی و آب است
انگار هم بیدار و هم خواب است
انگار غم در کسوت شادی ست
انگار تصویر خدا در بهترین قاب است
انگار ها بگذار
بیمار،
او آن (( نمی دانی و می دانی )) ست
او لحظه فرار جادویی
او جاودانه ، جاودانتاب است
محض خلوص و مطلق ناب است.

از بام پایین آمدیم، آرام
همراه با مشتی غم و شادی
وبا گروهی زخم ها و عده ای مرهم
گفتیم بنشینیم
نزدیک سالی مهلتش یک دم
مثل ظهور اولین پرتو
مثل غروب آخرین عیسای بن مریم
مثل نگاه غمگنانه ما
مثل بچه آدم
آنگه نشستیم و به خوبی خوب فهمیدیم
باز آن چراغ روز و شب خامشتر از تاریک

هیچیم و چیزی کم..

مهدی اخوان ثالث -فروردین ۶۹

( فکر میکنم تا حدودی معنای کلی شعرو درک میکنم اما از نمادهایی که در این شعر به کار رفته سر در نمیارم..اگه دوستی با راهنمایی یا معرفی منبعی بتونه بهم کمک کنه ممنون میشم.. )